Εννέα αποφθέγματα του Αντρέι Ταρκόβσκι

 

Ο Αντρέι Αρσένιεβιτς Ταρκόφσκι ή Ταρκόβσκι (ρωσικά: Андре́й Арсе́ньевич Тарко́вский‎‎, 4 Απριλίου 1932 – 29 Δεκεμβρίου 1986) ήταν Ρώσος σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Ανήκει στους κορυφαίους εκπροσώπους του ρωσικού κινηματογράφου και συγκαταλέγεται (τόσο από το κοινό όσο και από τους κριτικούς) στους σπουδαιότερους σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Γεννημένος το 1932 στο χωριό Ζαβράγιε, ήταν γιος του σημαντικού ποιητή Αρσένυ Ταρκόφσκι. Το έργο του Ταρκόφσκι χαρακτηρίζεται από έντονα προσωπικά και μεταφυσικά στοιχεία, με επιρροές από τη λογοτεχνία και τη ζωγραφική. Αργοί ρυθμοί, εικόνες εξαιρετικής αισθητικής και σταθερά απόμακρα και μακράς διάρκειας πλάνα είναι μερικά από τα κύρια χαρακτηριστικά των ταινιών του. Σταδιακά ανέπτυξε μία προσωπική θεωρία γύρω από τον κινηματογράφο, που αποκαλείται συχνά και ως γλυπτική του χρόνου. Σύμφωνα με αυτή, ο Ταρκόφσκι πίστευε πως ένας από τους κύριους στόχους του κινηματογράφου ήταν η καταγραφή της αληθινής ανθρώπινης εμπειρίας του χρόνου. Οι ταινίες του χαρακτηρίζονται συχνά για την έλλειψη γραμμικής αφήγησης, υιοθετώντας ποιητικούς συνειρμούς και «ονειρική λογική».

Ένα βιβλίο διαβασμένο από χίλιους διαφορετικούς ανθρώπους είναι χίλια διαφορετικά βιβλία.

Για μένα, οι πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες είναι εξωτερικά στατικοί, αλλά εσωτερικά φορτισμένοι με ένα ξέφρενο πάθος.

Είναι φανερό πως η τέχνη δεν μπορεί να διδάξει τίποτε σε κανέναν, αφού εδώ και 4000 χρόνια η ανθρωπότητα δεν έχει μάθει τίποτα.

Υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα από την ευτυχία.

(από τη «Νοσταλγία»)

Ο άνθρωπος, από τον Διαφωτισμό, έχει ασχοληθεί με πράγματα που θα έπρεπε να είχε αγνοήσει.

Φυσικά και η ζωή δεν έχει νόημα. Αν είχε, ο άνθρωπος δεν θα ήταν ελεύθερος.

Ο θάνατος της παιδικής ηλικίας είναι η αρχή της ποίησης.

Η ταινία Stalker είναι πιο αργή και βαρετή στην αρχή, έτσι ώστε οι θεατές που μπήκαν σε λάθος κινηματογράφο να έχουν χρόνο να φύγουν πριν ξεκινήσει η κυρίως δράση.

Ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα πεθάνουμε και γι’ αυτό ανά πάσα στιγμή είμαστε αθάνατοι.

(από την ταινία «Σολάρις», 1972)

Γιατί τα παιδιά να διαβάσουν βιβλία για το Χάλουγουιν: Μάγισσες, τέρατα και ξωτικά διώχνουν τους φόβους και φέρνουν γέλιο (αναδημοσίευση)

 

Ιστορίες με φαντάσματα, τέρατα, ξόρκια και κολοκύθες εισάγουν τους μικρούς αναγνώστες και αναγνώστριες στην επικράτεια της περιπέτειας, της μαγείας και του τρόμου με γέλια και χαρά. Με αφορμή το Χάλογουιν, προτείνουμε εννέα πρόσφατα βιβλία και ένα σε επανέκδοση.  

Γράφει η Φανή Χατζή

πηγή: https://018.bookpress.gr/

Τα βιβλία με μάγισσες, τέρατα και ξωτικά ήταν ανέκαθεν ελκυστικά για τα μικρά παιδιά. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, όπου έχει εισαχθεί στην Ελλάδα και το έθιμο του Χάλογουιν (31 Οκτωβρίου), υπάρχει τρόπος να ανταποκριθούμε στον παιδικό ενθουσιασμό ξεφεύγοντας από τον πειρασμό της ξενόφερτης υπερκατανάλωσης: Μένοντας στο πνεύμα της γιορτής και προτείνοντάς τους βιβλία που ξορκίζουν τον φόβο και φέρνουν τη χαρά. 

Η γιαγιά μου η μάγισσα (εικονογράφηση: Ιφιγένεια Καμπέρη, εκδ. Πατάκη) της Ελένης Κοτίνη-Τσιάλτα

Σε νέα, αναθεωρημένη έκδοση με εικονογράφηση της Ιφιγένειας Καμπέρη κυκλοφορεί ξανά το παλαιότερο, βραβευμένο βιβλίο της Ελένης Κοτίνη-Τσιάλτα, η συλλογή ιστοριών Η γιαγιά μου η μάγισσα, που είχε διακριθεί από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.

Στην ομώνυμη ιστορία, μια γιαγιά αφηγείται παραμύθια στα εγγόνια της και κάθε βράδυ κάνει το μαγικό της ξόρκι με τη φράση: «Μια φορά κι έναν καιρό…». Η γιαγιά είναι καλή μάγισσα και μαθαίνει στα παιδιά για τη γλώσσα των πραγμάτων, για τα συναισθήματα και τον τρόπο τους να μας μιλάνε. Η πόρτα, για παράδειγμα, τρίζει για να σταματήσουμε να τη σπρώχνουμε και ο καθρέφτης στην πραγματικότητα έχει καρδιά. Στο ίδιο πνεύμα κινούνται όλες οι ιστορίες με ιδιαίτερους ήρωες, όπως τα κομμάτια ενός παζλ, έναν μοναχικό αυτόματο τηλεφωνητή, έναν χάρτινο κηπουρό, και ένα μονοπάτι που ονειρεύεται να ταξιδέψει.

Το ελιξίριο της ζωής και η μέρα των νεκρών (εικονογράφηση: Λίλα Καλογερή, εκδ. Διόπτρα) της Ελένης Σβορώνου

Η αγαπημένη σειρά «Οι κατάσκοποι της γεωγραφίας», στην οποία συμμετέχουν σημαντικοί Έλληνες συγγραφείς, μετρά ήδη δέκα βιβλία και αρκετά από αυτά εκτυλίσσονται σε τρομακτικά τοπία, όπως στη λίμνη Λοχ Νες ή την πατρίδα του Κόμη Δράκουλα.

Στο ένατο βιβλίο, που υπογράφει η Ελένη Σβορώνου, ταξιδεύουμε στο Μεξικό. Ο Λέων, η αδερφή του, Γλαύκη, ο μπαμπάς και το σκυλάκι τους βρίσκονται εκεί για να συναντήσουν τη μαμά τους, που είναι βιοεπιστήμονας και μελετά «κρισίμως κινδυνεύοντα είδη». Όταν το ζωάκι που ερευνά η μαμά του εξαφανίζεται, ο Λέων αναλαμβάνει δράση για να το σώσει, πάντα με τη βοήθεια της εφαρμογής Πορτολάνος. Η έρευνα συμπίπτει με τη διάσημη Μέρα των Νεκρών, οπότε, όπως λέει ο θρύλος, οι νεκροί επιστρέφουν στον κόσμο των ζωντανών σε μια παρέλαση μουσικοχορευτικού ξεφαντώματος

Ο μικρός κανένας (μτφρ. Ειρήνη Παϊδούση, εκδ. Μεταίχμιο) του Κόρι Μέριτ  

Στην παιδική σειρά «Ο τόπος των τεράτων» του Κόρι Μέριτ, που συνδυάζει την κλασική ιστοριογραφία του τρόμου με την ευχάριστη εικονογράφηση, προστέθηκε φέτος το τρίτο βιβλίο. Το μοχθηρό τέρας Μνημορουφηχτής μοιάζει να ανήκει στο παρελθόν και η πόλη Κάουσλιπ Γκρόουβ έχει επιστρέψει στη συνήθη ησυχία της.

Κατά τη διάρκεια μιας πρόβας σχολικής παράστασης, ο μυστηριώδης «Μικρός Κανένας», το αόρατο φαντασματάκι της πόλης που κανείς δεν μπορεί να δει και αποζητά λίγη συντροφιά, γίνεται αντιληπτό από την Κατ και τον Λέβι, τον Ντόντε και τους φίλους τους. Προσπαθώντας να ξετυλίξουν το κουβάρι του μυστηρίου γύρω από τον Μικρό Κανένα, τα παιδιά-ντετέκτιβ που πρωταγωνιστούν στη σειρά ανακαλύπτουν πολλά μυστικά. Ταυτόχρονα, κάποιος μοχθηρός κακός έχει σκοπό να εκμεταλλευτεί τον Μικρό Κανένα για να βλάψει εκ νέου το Κάουσλιπ Γκρόουβ.

Κέβιν ο βρικόλακας 3: Ένας διαβολικός δαίμονας με δόντια (εικονογράφηση: Φλάβια Σορεντίνο, μτφρ. Άγγελος Αγγελίδης, εκδ. Πατάκη) του Ματ Μπράουν 

Πέρσι τέτοια εποχή γνωρίσαμε για πρώτη φορά τον Κέβιν Αουρέλιους, τον δεκάχρονο βρικόλακα που καταρρίπτει τα στερεότυπα του είδους του, γιατί είναι ένας καλός βρικόλακας. Μαζί γνωρίσαμε και την καλύτερή του φίλη, Σούζι, και το κατοικίδιό του, Σκυλί, «που δεν είναι σκυλί», μαζί με τους οποίους μπλέκει στις πιο τρελές περιπέτειες.

Στο τρίτο πλέον βιβλίο της σειράς, ο Κέβιν είναι έντεκα χρονών, οπότε λαμβάνει το γράμμα που τον καλεί να συμμετάσχει στο «Λυκόφως», την τελετή μύησης που όλοι οι εντεκάχρονοι εν δυνάμει βρικόλακες πρέπει να περάσουν για να αποδείξουν ότι ανήκουν στην κοινότητα των βρικολάκων. Ο Κέβιν καλείται, λοιπόν, να πετύχει στις δοκιμασίες ενώπιον του πιο τρομακτικού βρικόλακα στην ιστορία, του Μπέρναρντ του Καταστροφέα. Αν δεν τα καταφέρει, θα εξοριστεί για πάντα από την κοινότητα.

Το μυστικό βιβλίο της Μορτίνα (μτφρ. Κωνσταντίνα Τσιάγκα, εκδ. Ελληνικά Γράμματα) της Μπάρμπαρα Καντίνι 

Η Μορτίνα, το κοριτσάκι-ζόμπι που ζει στην Ξεπεσμένη Έπαυλη μαζί με τη θεία Εκλιπούσα και τον σκύλο της, τον Μύθο, και λατρεύει τη γιορτή του Χάλογουιν, που της επιτρέπει να είναι ο εαυτός της, έχει αγαπηθεί από πολλά παιδιά. Στη σειρά, που μετράει αρκετά βιβλία, προστίθεται ένας ακόμα τίτλος, που προσφέρει αυτή τη φορά μια διαδραστική εμπειρία στους μικρούς αναγνώστες

Μέσα στις σελίδες του μυστικού βιβλίου, η Μορτίνα καλεί τους φίλους της να μοιραστούν μαζί της όσα αγαπούν αλλά και όσα φοβούνται, τα όνειρα αλλά και τα μυστικά τους. Από το πιο μικρό, όπως το αγαπημένο τους φαγητό ή το όνομα του κατοικίδιού τους, μέχρι το πιο καλά κρυμμένο μυστικό, που η Μορτίνα υπόσχεται να μη μαρτυρήσει ποτέ. Δεν πρόκειται για απλό σημειωματάριο, καθώς η Μορτίνα βρίσκεται εκεί, μαζί με άλλους ήρωες του γνωστού της κόσμου, για να μας καθοδηγήσει με παιχνίδια, ζωγραφιές, γρίφους και ερωτήσεις σε κάθε σελίδα.

Φάρσα, κέρασμα ή... μυστήριο; (εικονογράφηση: Νούρια Απαρίσιο, μτφρ. Τιτίνα Σπερελάκη, εκδ. Διόπτρα) του Ισαάκ Παλμιόλα

Η σειρά «Λέσχη Μυστηρίου Σέργουφ Χολμς» μετρά πλέον πάνω από 20 βιβλία στα ελληνικά. Στο πιο πρόσφατο βιβλίο, το 22ο, τα δύο αδέλφια της λέσχης θέλουν να γιορτάσουν το Χάλογουιν. Ο Ντιέγκο ντύνεται μούμια, η Τζούλια μάγισσα και μαζί με τα κατοικίδια-ντετέκτιβ τους, Σέργουφ Χολμς και Δόκτωρ Γάτσον, εξορμούν για «φάρσα ή κέρασμα».

Στη δεύτερη πόρτα που χτυπούν, η Τζούλια μυρίζεται το μυστήριο. Ο Βρούτος, ο γιος της κυρίας που μόλις τους έλουσε με σοκολατάκια, δεν έχει γυρίσει από τη γιορτή του Χάλογουιν, στην οποία θα συμμετείχε, και η μητέρα του ανησυχεί. Η λέσχη εντοπίζει τα βήματά του, καθώς φαίνεται ότι ο Βρούτος, πριν εξαφανιστεί, είχε περάσει από το τούνελ τρόμου της επικίνδυνης οικογένειας των Παλιανθρώπων. Εδώ μυρίζει… μυστήριο! Και ποιος καταλληλότερος να το διαλευκάνει από την αγαπημένη μας τετράδα;

Μαγεία, γκάφες και σία (εικογράφηση: Φαλτάζιους, μτφρ. Εύη Γεροκώστα, εκδ. Μίνωας) της Κατρίν Καλενγκουλά 

Η μαγική σειρά που εγκαινιάζουν φέτος οι εκδόσεις Μίνωας, η οποία συνδυάζει το γκράφικ νόβελ με την κλασική αφήγηση, μας εισάγει στον μαγικό κόσμο της νήσου Άβαλον και του σχολείου μαγείας για επίλεκτα παιδιά. Η σχολική χρονιά έχει αρχίσει και η Ρόζα Περί ανυπομονεί για το κάλεσμα, τη διαδικασία κατά την οποία θα σχηματιστούν δυάδες. Σε κάθε παιδί αντιστοιχεί μια γάτα-δασκάλα και για τη Ρόζα αυτή θα είναι η Φλόγα.

Μετά τις ανακοινώσεις της διευθύντριας, οι μαθητές χωρίζονται σε δωμάτια και η Ρόζα μαθαίνει ότι θα συγκατοικήσει με τη Νίνα Τσενγκ και τη Μερλίνα Ντελίλ. Η Ρόζα είναι πολύ αισιόδοξη μέχρι τη στιγμή που, το πρώτο κιόλας βράδυ, η γάτα της, Φλόγα, δραπετεύει. Η μαθητευόμενη μάγισσα θα πρέπει να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισης της γάτας της. Ευτυχώς, έχει δίπλα της την ατρόμητη και αστεία Νίνα και τη γενναία Μερλίνα, αλλά και τις δικές τους γάτες-μέντορες. Κυκλοφορεί, επίσης, το δεύτερο βιβλίο της σειράς, Απειλή στη νήσο Άβαλον, με κεντρική ηρωίδα, αυτή τη φορά, τη Μερλίνα.

Μάγισσα Ερμίνα (μτφρ. Μάνος Μπονάνος, εκδ. Διόπτρα) της Αν Λέισεν 

Η σειρά μουσικών βιβλίων «Ερμίνα» φέρνει σε επαφή τα παιδιά με την κλασική μουσική, μέσα από μαγικές ιστορίες που υμνούν την παιδική φαντασία. Η μικρή Ερμίνα, όταν κοιμάται, νιώθει κάτι μαγικό, μέσα στα όνειρά της γίνεται κάποια άλλη. Αυτή τη νύχτα, το δωμάτιό της μεταμορφώνεται σε Σχολή Μαγείας και η Ερμίνα βρίσκεται σε ένα θρανίο μαζί με τον καλύτερό της φίλο, Άνταμ, επίσης μαθητευόμενο μάγο.

Ο διευθυντής της σχολής τούς συμβουλεύει ότι για να γίνουν μάγοι, πρέπει να βρουν το μυστικό της αληθινής μαγείας μόνοι τους, οπότε τα δυο παιδιά πιάνουν δουλειά. Διαβάζουν χοντρά σκονισμένα βιβλία, δοκιμάζουν διάφορα ξόρκια με τα ραβδιά τους, φτιάχνουν ένα μαγικό φίλτρο, όμως τίποτα. Άραγε θα τα καταφέρουν; Μια συναρπαστική ιστορία που ενδύεται με τη θρυλική μουσική του Τσαϊκόφσκι, για τον οποίον τα παιδιά μπορούν να μάθουν στο τέλος του βιβλίου. Στο δεύτερο βιβλίο της σειράς, η Ερμίνα είναι πειρατίνα και τα όνειρά της συνοδεύονται από τις υποβλητικές μελωδίες του Μπετόβεν.

Παγιδευμένοι στο διαδίκτυο (εικονογράφηση: Τίμο Γκρούμπινγκ, μτφρ. Μαρία Μαντή, εκδ. Μεταίχμιο) της Ρουτ Ραλφ

Στο πρώτο βιβλίο της σειράς «Οικογένεια φαντασμάTωN», γνωρίσαμε τον δωδεκάχρονο Ρόμπερτ, ένα αγόρι που ζει με την οικογένειά του, που είναι όλοι φαντάσματα, αλλά και τη φίλη του, Ιζαμπέλα, ειδική στην πληροφορική, μαζί με την οποία συμμάχησαν για να αντιμετωπίσουν το πρόγραμμα Τεχνητής Νοημοσύνης Μέδουσα, που τον είχε βάλει στο στόχαστρο.

Στο δεύτερο βιβλίο, οι δυο φίλοι νομίζουν ότι είναι πλέον ασφαλείς, μέχρι που αρχίζουν να συμβαίνουν πολύ περίεργα πράγματα στο σχολείο τους. Μήπως πίσω από το μυστηριώδες Reality Crash, που παίζουν όλοι οι συμμαθητές τους μετά μανίας στα κινητά τους, κρύβεται η Μέδουσα; Ο Ρόμπερτ, η Ιζαμπέλα και ο ξάδερφος-φάντασμα Λορέντζο πρέπει να δράσουν γρήγορα, γιατί αυτό το παιχνίδι μοιάζει να εγκλωβίζει τα παιδιά στην ψηφιακή πραγματικότητα.

Πώς να γίνεις φανταστικό φάντασμα (μτφρ. Τατιάνα Γαλάτουλα, εκδ. Διόπτρα) της Λένι Γουέν

Ο Φάζι είναι ένα γλυκό φαντασματάκι που ζει στο λιβάδι, παρέα με μικρά ζωάκια. Λατρεύει τη φύση, να αγκαλιάζει τα δέντρα και να παρατηρεί τα άστρα. Όταν ο Τρομερός Στόρμι, το φάντασμα που στοιχειώνει το Σκοτεινό Κάστρο εδώ και 999 χρόνια, ανακοινώνει την απόσυρσή του και την αναζήτηση του διαδόχου του, ο Φάζι ξεκινάει να ετοιμάζεται πυρετωδώς για τη μεγάλη δοκιμασία.

Εκείνη τη μέρα, αν και αγχωμένος, είναι ο πιο καλά προετοιμασμένος και ξεχωρίζει ανάμεσα στα άλλα υπερφυσικά πλασματάκια. Όταν, όμως, το όνειρο του Φάζι γίνεται πραγματικότητα, καθώς πράγματι διαδέχεται τον ήρωά του και γίνεται αυτός το φανταστικό φάντασμα που στοιχειώνει το Κάστρο, κάτι φαίνεται να λείπει από τη ζωή του. Ένα τρυφερό παραμύθι, που η δημιουργός του το αφιερώνει σε «όλους τους ονειροπόλους που μερικές φορές νιώθουν ότι χάνουν τον δρόμο τους».

＊Η ΦΑΝΗ ΧΑΤΖΗ είναι δημοσιογράφος.

"Η χορεύτρια" Πατρίκ Μοντιανό (Πόλις 2025) (μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης)

 

Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε στα γαλλικά πριν δύο χρόνια από τις εκδόσεις Γκαλιμάρ. Χαρακτηρίζεται ως μυθιστόρημα, αν και η έκτασή του είναι αρκετά περιορισμένη ώστε μάλλον θα έπρεπε να κάνουμε λόγο για νουβέλα, αν θέλουμε να είμαστε τυπικοί. Προφανώς η ποσότητα, στη λογοτεχνία τουλάχιστον, σπάνια λογίζεται ως δείκτης ποιότητας. Και καλώς δεν λογίζεται ως τέτοια. Απλά, εκτιμώ πως αυτή η επισήμανση έχει την αξία της.

Είναι η ιστορία μιας νεαρής γυναίκας, που μεγαλώνει τον μικρό γιό της με τη βοήθεια δυο φίλων, ένας εκ των οποίων είναι και ο αφηγητής, ενώ ακολουθεί καριέρα χορεύτριας, κλασικού μπαλέτου. Δεν μου αρέσει να αναλύω την υπόθεση ενός βιβλίου - το ίδιο ισχύει και για τις ταινίες - γιατί θεωρώ ότι αφενός οι περισσότερες ιστορίες έχουν κάποια κοινά στοιχεία, ουσιαστικά, άρα η εκτεταμένη αναφορά στην υπόθεση δεν προσφέρει πραγματικά κάτι και αφετέρου δεν αποτελεί το πραγματικό πλεονέκτημα (η υπόθεση) ενός βιβλίου. Θα περιοριστώ ν' αναφέρω ότι ο αφηγητής, στο σήμερα, αναπολεί την σχέση του με την χορεύτρια πολλά χρόνια πριν, ενώ αναπολεί ένα Παρίσι που αναπόφευκτα δεν υπάρχει σήμερα μιας και, αναπόφευκτα τα πάντα αλλάζουν.

Αποτελεί χαρακτηριστικό του Μοντιανό ως συγγραφέα, η καταβύθιση στα θολά νερά των αναμνήσεων. Σίγουρα ο συγγραφέας γνωρίζει καλά πως θυμόμαστε ό,τι θυμόμαστε όπως θέλουμε, συνήθως, να θυμόμαστε. Φυσικά, ενυπάρχει η φυσιολογική φθορά στην ικανότητα να ανακαλούμε στιγμές του παρελθόντος. Όσο και αν προσπαθούμε, αδυνατούμε να φέρουμε στο νου μας ονόματα ανθρώπων, οδών, ακόμη και την ίδια την ύπαρξή τους. Μας χαιρετά κάποιος στο δρόμο γεμάτος χαρά που μας συναντά τυχαία μετά από δέκα, είκοσι , τριάντα χρόνια και στέκουμε αμήχανοι μη μπορώντας να αναγνωρίσουμε πρόσωπο και όνομα. Η σπουδαιότητα του βιβλίου για το οποίο γράφω, είναι ακριβώς η διήγηση μιας ιστορίας - σημαντική ή ασήμαντη δεν έχει σημασία - με τη μορφή μικρών επεισοδίων ή, καλύτερα, στιγμιότυπων από αναμνήσεις, φευγαλέες και, κάποιες φορές, ασαφείς. Ομολογώ πως αυτή η ελαφράδα, σαν το περπάτημα της χορεύτριας, μου χάρισε μια αχνή αγαλλίαση, κάτι που θεωρώ πολύτιμο. Εν τούτοις, δεν γίνεται να μην παραπονεθώ για το γεγονός ότι τελειώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου, μου έμεινα μια αίσθηση εφάμιλλη εκείνης που νιώθει κανείς μπροστά σε κάτι θελκτικό, ευχάριστο μα ανολοκλήρωτο. Χαρακτηριστικά, οφείλω ν' αναφέρω πόσο ενοχλητικό βρίσκω το ότι νιώθω πως δεν έμαθα κάτι ουσιαστικό για τους ήρωες του βιβλίου.

Σε κάθε περίπτωση, δεν πρόκειται για κακό βιβλίο, ούτε καν μέτριο. Διαβάζεται ευχάριστα, μεταφέρει τον αναγνώστη σε σημεία, δρόμους και καφέ του Παρισιού, και, όπως προανέφερα, διαβάζοντάς το νιώθεις ελαφράδα και αγαλλίαση. Ας μην τα υποτιμούμε όλα αυτά.

ο Τοποτηρητής

"Spontaneously Combust" The Orb

 

Ήταν κουρασμένη και άδεια. Είχε ανάγκη να νιώσει φρέσκια και ανάλαφρη. Κάθε απόπειρα για γνωριμία την είχε απογοητεύσει σχεδόν τελειωτικά. Δεν είχε χρόνο ούτε διάθεση γι' άλλες μαλακίες. Έκατσε στο ντους για πολλή ώρα, ας κάψει όσο θέλει. Πραγματικά ήταν τέλειο, όλοι οι πόροι του κορμιού της είχαν ανοίξει και καθαριστεί από κάθε τοξίνη. Ύστερα, σκουπίστηκε, και περιποιήθηκε περεταίρω την επιδερμίδα της. Έκατσε στο σαλόνι, πάτησε το πλήκτρο της αναπαραγωγής στο κινητό, που το είχε συνδέσει με τον ενισχυτή και τα ηχεία πύργους. Της είχε στείλει ο κολλητός το νέο κομμάτι του Άλεξ Πάτερσον, με εντολή να το ακούσει μόνο υπό ιδανικές συνθήκες. Το κομμάτι ξεκίνησε, με μια ανδρική φωνή να την καλωσορίζει στο μέλλον. Υφές απροσδιόριστης πηγής πλημμύρισαν το δωμάτιο. Οι παλμοί της χαμήλωσαν ευεργετικά. Σύντομα άρχισε να βλέπει ήχους και να ακούει εικόνες. Έβλεπε παγόδες από την Άπω Ανατολή σε εναλλασσόμενα χρώματα. Στο τρίτο λεπτό αχνοφαίνονται ήχοι από σίκουενσερ, και κατόπιν σκάει η μπότα. Και εκείνη διακτινίζεται. Αιωρείται ταξιδεύοντας σε διαστρικές διαστάσεις, ενώ κύματα κοσμικής ενέργειας μπαίνουν μέσα της και τη δονούν αργά και σταθερά. Μέσα σε μια στιγμή βλέπει όλα τα χρώματα δια μιας. Και νιώθει χαρά κι αγάπη. Και δεν θέλει να επιστρέψει πίσω. Και εγένετο το θέλημά της.

ο Τοποτηρητής

https://www.youtube.com/watch?v=LbAfqrzL2uo 

https://theorb.bandcamp.com/album/buddhist-hipsters 

Η Κινηματογραφική Λέσχη Πρέβεζας παρουσιάζει την ταινία του Φενετρίκο Φελίνι «8½»

 

Η Κινηματογραφική Λέσχη Πρέβεζας παρουσιάζει την ταινία του Φενετρίκο Φελίνι «8½»

Ημέρα προβολής: 29 Οκτωβρίου 2025

Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Πρέβεζας (ΟΑΣΗ)

Ώρα έναρξης: 21:00

Είσοδος

Γενική είσοδος: 6 ευρώ

Φοιτητές: 4 ευρώ

Είσοδος ελεύθερη: άνεργοι και μαθητές

Ένας διάσημος Ιταλός σκηνοθέτης, ο Γκουίντο Ανσέλμι, βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη καμπή της καριέρας του, αλλά και της προσωπικής του ζωής. Ετοιμάζει μια νέα ταινία, από την οποία είναι πια πολύ δύσκολο να απεμπλακεί, μια και ο παραγωγός έχει προχωρήσει σε σημαντικές επενδύσεις, κυρίως για την κατασκευή ενός τεράστιου σκηνικού. Ο ίδιος όμως ως δημιουργός βρίσκεται σε μια φάση όπου έχει χάσει κάθε έμπνευση για ταινία. Η πίεση  από αυτή την κατάσταση, του δημιουργεί εφιάλτες και οι γιατροί του συστήνουν να ξεκουραστεί σε μια κοντινή λουτρόπολη.

Στο 8½ , την όγδοη ταινία της φιλμογραφίας του, ο Φελίνι αυτοψυχαναλύεται με τον πιο ευφυή, σπαρακτικό και πρωτοποριακό τρόπο, ενώνοντας αναμνήσεις, όνειρα και κινηματογραφικές εικόνες σε ένα ύμνο στη ζωή και το ίδιο το σινεμά.

Η ταινία κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας και κοστουμιών και αναγνωρίζεται ως αβάν γκαρντ και κλασική ταινία με εξαιρετική επιρροή. 

Ιταλία, Γαλλία, 1963

    • Παραγωγή: Ανγκελο Ριτσόλι

    • Σκηνοθεσία: Φεντερίκο Φελίνι

    • Σενάριο: Φεντερίκο Φελίνι, Τούλιο Πινέλι, Ενιο Φλαϊάνο, Μπρουνέλο Ρόντι

    • Φωτογραφία: Τζιάνι Ντι Βενάνζο

    • Μοντάζ: Λέο Κατότσο

    • Μουσική: Νίνο Ρότα

    • Πρωταγωνιστούν: Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Κλαούντια Καρντινάλε, Ανούκ Εμέ

    • Διάρκεια: 138 λεπτά

    • Διανομή: Neo Films

Ο Σκηνοθέτης 

Ο Φεντερίκο Φελίνι γεννήθηκε στο Ρίμινι το 1920. Όταν έγινε 12 ετών, το έσκασε από το σπίτι του για να ακολουθήσει ένα τσίρκο, ένα στοιχείο που μαζί με πολλά άλλα, εξηγεί την αγάπη του για τους κλόουν που εμφανίζονται σε όλα τα έργα του. Στα 17 του εγκαθίσταται στη Ρώμη όπου ζει δουλεύοντας ως σκιτσογράφος και στη συνέχεια γράφοντας παρλάτες και σκετς για κονφερανσιέ. Το 1954 κέρδισε το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας και το 1960 το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών. Πήρε τέσσερις φορές το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας.

Σύμφωνα με την Κριτική υπήρξε ένας «ποιητής της εικόνας» κι ένας «μάγος της μεγάλης οθόνης». Νεορεαλιστής στην αρχή της καριέρας του ανέπτυξε στη συνέχεια ένα προσωπικό στυλ αντλώντας από καταστάσεις της καθημερινότητας δημιουργώντας φανταστικούς κόσμους και παραμύθια. Παρέμεινε πιστός στη μεγάλη οθόνη έναντι της μικρής, την οποία σατίριζε σε κάθε ευκαιρία.

Ένα ποίημα - Μιχάλης Γκανάς

 

"Αμνησία"

Η κάθε μέρα σαν τη γομολάστιχα

σβήνει την προηγούμενη και πάει.

Άλλοτε σβήνει την επόμενη,

καμιά φορά ολόκληρη βδομάδα.

 

Βροχές θυμάμαι και πουλιά

και ιστορίες που δεν έζησα ποτέ μου.

 

Τις νύχτες γράφεται το μέλλον μου,

τα φοβερά καθέκαστα της επομένης,

και πρέπει να ξυπνάω στις εφτά,

με την ψυχή στα δόντια να γυρίζω,

για να προλάβω τις παραγγελίες.

 

Χιόνια θυμάμαι και βουνά

και εξορίες που δεν έζησα ποτέ μου.

 

Λησμόνησα τους ίδιους τους γονείς μου,

πώς ήτανε και ποιοι και πόσοι.

Κοιτάζω γράμματα, φωτογραφίες,

δεν ξεχωρίζω ζωντανούς και πεθαμένους.

Γριές και γέροι και παιδιά,

μεσήλικες θλιμμένοι.

 

Μάτια θυμάμαι και φωνές,

πρόσωπα που δε γνώρισα ποτέ μου.

Μιχάλης Γκανάς

(1944 - 2024)

Μάχη χωρίς νικητή στο ντέρμπι! «Χρυσός» βαθμός για τον ΠΑΣ Πρέβεζα στο Καναλάκι

 

Ισόπαλο ολοκληρώθηκε το μεγάλο ντέρμπι της 3ης αγωνιστικής ανάμεσα στον ΠΑΣ Πρέβεζα και τον ΠΑΣ Αχέρων Καναλακίου, με τις δύο ομάδες να μοιράζονται βαθμούς και εντυπώσεις σε ένα σκληρό, αλλά συναρπαστικό παιχνίδι που κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον των φιλάθλων μέχρι το τελευταίο σφύριγμα.

Ο ΠΑΣ Πρέβεζα, παίζοντας με πάθος και ψυχή σε μια δύσκολη έδρα, κατάφερε να αποσπάσει έναν «χρυσό» βαθμό ισοπαλίας, που μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα σημαντικός στη συνέχεια του πρωταθλήματος. Το παιχνίδι ήταν ισορροπημένο, με τις δύο ομάδες να δημιουργούν ευκαιρίες, αλλά καμία να μην μπορεί να βρει τον δρόμο προς τα δίχτυα σε καθοριστικές στιγμές.

Το ματς χαρακτηρίστηκε από ένταση, δυνατές μονομαχίες και αμείωτο ρυθμό, ενώ περισσότεροι από 600 φίλαθλοι των δύο συλλόγων δημιούργησαν εντυπωσιακή ατμόσφαιρα στις κερκίδες. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στους οπαδούς του ΠΑΣ Πρέβεζα, οι οποίοι έδωσαν δυναμικό παρών στο Καναλάκι — πολλοί εκ των οποίων μετακινήθηκαν με το λεωφορείο που διέθεσε η διοίκηση του συλλόγου για δωρεάν μετακίνηση, δείχνοντας για ακόμη μια φορά τη στήριξή τους στην ομάδα.

Παρά το θετικό αποτέλεσμα, η ομάδα της Πρέβεζας εξέφρασε έντονα παράπονα για τη διαιτησία, θεωρώντας πως ορισμένες αποφάσεις του διαιτητικού τριπλέτου επηρέασαν τον ρυθμό και τη ροή του αγώνα. Παρόλα αυτά, το τεχνικό τιμ και οι ποδοσφαιριστές κράτησαν ψηλά το κεφάλι, δείχνοντας χαρακτήρα και προσήλωση στον στόχο τους.

Δήλωση του προπονητή του ΠΑΣ Πρέβεζα, Γιώργου Γιαννού:

«Ήταν ένα πολύ δυνατό και δύσκολο παιχνίδι απέναντι σε μια εξαιρετική ομάδα, μέσα σε μια έδρα που πάντα έχει πίεση. Είμαι υπερήφανος για τα παιδιά μου — έδειξαν πάθος, συγκέντρωση και τεράστια ψυχικά αποθέματα. Μπορεί να μην πήραμε τη νίκη, όμως ο βαθμός αυτός εκτός έδρας είναι πολύτιμος και μας δίνει δύναμη για τη συνέχεια.

Ευχαριστώ θερμά τον κόσμο της Πρέβεζας που μας ακολούθησε και γέμισε την εξέδρα — η παρουσία τους μας δίνει πάντα έξτρα ώθηση. Από αύριο κοιτάμε μπροστά, δουλεύουμε σκληρά και πάμε με την ίδια νοοτροπία και αποφασιστικότητα στο επόμενο δύσκολο ματς στη Φιλιππιάδα με τον Εθνικό.»

Η επόμενη αγωνιστική βρίσκει τον ΠΑΣ Πρέβεζα αντιμέτωπο με τον Εθνικό Φιλιππιάδας, σε ακόμη ένα δύσκολο εκτός έδρας παιχνίδι, όπου η ομάδα θα προσπαθήσει να συνεχίσει το θετικό της σερί και να παραμείνει ψηλά στη βαθμολογία.

Ο «χρυσός» βαθμός στο Καναλάκι δείχνει πως ο ΠΑΣ Πρέβεζα έχει χαρακτήρα, πλάνο και κυρίως πίστη — στοιχεία που μπορούν να τον οδηγήσουν σε μια επιτυχημένη πορεία στη φετινή σεζόν.

 Διαιτητές: Φίτσας Γ., Κέφης Γ., Αναγνωστάκης Π.

ΠΑΣ Αχέρων Καναλακίου (Μιχάλης Μπόλος): Μαργαρίτης, Κωνσταντίνου Βαγ., Μπεκατώρος, Κατελούζος, Γεωργάκης, Μάρκος, Μπέλλος (82ο Ντόκος), Βασιλείου (75ο Σίντος), Μίνης (75ο Ευθυμίου), Τσιρώνης (57ο Παπανίκου), Κωνσταντίνου Βασ.(82ο Ντοματάς)

ΠΑΣ Πρέβεζα (Γιώργος Γιάννος): Καραπιπέρης, Μουσιωτίτσας, Βασίλας, Σκουτέλας, Ιασωνίδης, Τόσκα, Γκολάκος (46ο Τσιούνης Π.), Τσιούνης Απ. (91ο Κολοβός), Γκίνη, Τουρμούσογλου, Τσάλας (81ο Ιορδανίδης).

Δώδεκα αποφθέγματα του Ανρί Φρεντερίκ Αμιέλ

 

Henri Frederic Amiel, 1821-1881

Ελβετός συγγραφέας

Από το 1854 ήταν καθηγητής ηθικής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Γενεύης. Εξέδωσε ποιήματα και δοκίμια χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.

Έγινε γνωστός για ένα έργο που εκδόθηκε μετά το θάνατό του, το Journal Intime («Προσωπικό Ημερολόγιο») που έγινε δημοφιλές σε όλη την Ευρώπη.

Στα σημαντικά ζητήματα της ζωής είμαστε πάντα μόνοι.

Η αξία ενός ανθρώπου είναι οι νίκες του, και οι πιο ωραίες νίκες είναι οι νίκες εναντίον του ίδιου μας του εαυτού.

Το να κάνεις εύκολα αυτό που για τους άλλους είναι δύσκολο, είναι ταλέντο. Το να κάνεις αυτό που οι άλλοι θεωρούν αδύνατο, είναι ιδιοφυΐα.

Ένα λάθος είναι τόσο πιο επικίνδυνο όσο περισσότερη αλήθεια περιέχει.

Ο κόσμος είναι φτιαγμένος πολύ περισσότερο για θέληση παρά για σοφία.

Ευγένεια είναι η τέχνη να κάνεις τον άλλον να αισθάνεται ευχάριστα χωρίς να το κάνεις από υποκρισία ή κοκεταρία.

Γοητεία είναι εκείνο το προσόν στους άλλους που μας κάνει να αισθανόμαστε πιο ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας.

Η ζωή χωρίς ποίηση είναι ζωή χωρίς απεραντοσύνη, είναι σαν ένα τοπίο χωρίς ουρανό: ασφυκτιά.

Χίλια πράγματα πάνε μπροστά, εννιακόσια ενενήντα εννέα πάνε πίσω. Αυτό είναι η πρόοδος.

Ο φιλόσοφος είναι ο άνθρωπος που παραμένει νηφάλιος μέσα στο παγκόσμιο μεθύσι.

Η επιδίωξη του προσωπικού συμφέροντος είναι μια έκφραση της ζωώδους πλευράς μας. Η ανθρωπιά ξεκινά από εκεί που σταματά το ενδιαφέρον για προσωπικό όφελος.

Η αδιαφορία για την ηθική είναι ελάττωμα των καλλιεργημένων ανθρώπων.

Ένα τραγούδι - "Είμαστε δυο ξένοι" Κωνσταντίνος Κρομμύδας

 

Πρόσφατα κυκλοφόρησε σε όλες τις πλατφόρμες ένα τραγούδι με τίτλο "Είμαστε δυο ξένοι" σε μουσική Γιάννη Μασούρα και στίχους Αντώνη Βιλλιώτη, ενώ το ερμηνεύει ο Κωνσταντίνος Κρομμύδας. Όλα τα όργανα τα παίζει ο Γιάννης Μασούρας εκτός από τις κιθάρες, τις οποίες αναλαμβάνει ο Τάκης Δαμάσχης που φρόντισε και το μάστερινγκ. Τέλος, την παραγωγή επιμελήθηκε ο Μασούρας στο Λονδίνο όπου ζει ενώ το εξώφυλλο που πλαισιώνει την κυκλοφορία επιμελήθηκε ο Σπύρος Καραβάς.

Οφείλω να ομολογήσω ότι το γεγονός ότι άλλοι έγραψαν το τραγούδι, αλλά χρεώνεται ως κυκλοφορία του τραγουδιστή, με ξένισε. Επιπλέον, η ταμπέλα "ίντι ποπ" μου φάνηκε (και εξακολουθεί να μου φαίνεται) ασύμβατη με τέτοιες πρακτικές. Πάντως, είναι αλήθεια πως το τραγούδι είναι πολύ όμορφο. έχει μελωδία και ρεφρέν που δεν ξεχνιούνται, κάτι εξαιρετικά σπάνιο, όχι μόνο στην ελληνική δισκογραφία, αλλά και διεθνώς. Επίσης, μεγάλο ατού αποτελούν οι στίχοι. Δεν λένε κάτι βαθυστόχαστο ή τρομερά φιλοσοφημένο. Έχουν απλές, σαφείς λέξεις, σε σωστά ελληνικά και σκιαγραφούν ξεκάθαρα τις εικόνες από την ιστορία που διηγούνται. Είναι το τελευταίο δείπνο ενός ζευγαριού όπου έχει ξεθωριάσει ο έρωτας αλλά ταυτόχρονα υπάρχει ακόμη νιάξιμο. Οι στοίχοι σε βάζουν στο κλίμα. Νομίζεις ότι κάθεσαι στο διπλανό τραπέζι και, δίχως να το θέλεις, είσαι μάρτυρας της αμηχανίας του πρώην ζευγαριού. Κι εδώ κουμπώνει ιδανικά η ερμηνεία του Κρομμύδα. Είναι συγκρατημένη αλλά ανά πάσα στιγμή νομίζεις ότι θα σπάσει, έχοντας επιτύχει μια ιδανική ισορροπία.

Δεν μπορώ να εικάσω τι πορεία θα έχει το τραγούδι. Ωστόσο, θέλω να πάει πολύ μακριά. Έχουμε ανάγκη από τραγούδια σαν το "Είμαστε δυο ξένοι" όπως και από τα τραγούδια της Κατερίνας Κυρμιζή, την οποία αναφέρω ως έτερο δείγμα όμορφης ποπ. Από μένα, ένα μεγάλο "μπράβο"!!

ο Τοποτηρητής

Ακούστε το σε όλες τις πλατφόρμες:

https://orcd.co/2xenoi

Κυκλοφορεί από τη The Hubsters

Μην παραχαράσσετε την ιστορία!...

 

Τις 25 Δεκέμβρη κάνει πρεμιέρα η νέα ταινία του Γιάννη Σμαραγδή "Καποδίστριας". Είδα το τρέιλερ. Ήδη εντοπίζονται δύο ιστορικές ανακρίβειες αν όχι κάτι χειρότερο. Πρώτον, παρουσιάζεται ο Καποδίστριας ως ηγέτης υπόγειου κυκλώματος που ετοιμάζεται να ξεσηκώσει τους Έλληνες, δηλαδή αρχηγός της Φιλικής Εταιρίας. Αν στη σχολή μου - Φιλοσοφική, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας - σε εξέταση, έγραφα κάτι τέτοιο ούτε μονάδα δεν θα έπαιρνα. Του είχαν προτείνει να ηγηθεί και εκείνος τους πέταξε έξω με τις κλοτσιές. Γι' αυτό προτείνανε να τεθεί επικεφαλής ο Αλέξανδρος Υψηλάντης. Δεύτερον, τον βάζει ο Σμαραγδής να λέει πως ανήκει σε μια φυλή που γέννησε τρεις πολιτισμούς: τον μινωικό, τον κλασικό ελληνικό και τον βυζαντινό. Λοιπόν, ο Ιωάννης Καποδίστριας δολοφονήθηκε το 1831. Η ανασκαφή της Κνωσσού από τον Άρθουρ Έβανς ξεκίνησε το 1900. Μέχρι τότε, δεν υπήρχε καμιά γνώση σχετικά με τον μινωικό πολιτισμό. Δεν υπήρχε καν η έκφραση "μινωικός πολιτισμός". Όσοι μελετούσαν τα αρχαία γραπτά, θα γνώριζαν τον Θησέα, την Αριάδνη, τον Μινώταυρο και τον βασιλιά Μίνωα, αλλά κανείς δεν γνώριζε κάτι από όσα ξέρουμε σήμερα για τους Μινωίτες. Αυτά τα γνωρίζουμε χάρη, και, στις ανασκαφές του Έβανς ο οποίος άλλωστε επινόησε τον όρο "μινωικός πολιτισμός".

Δεν επιτίθεμαι στον Ιωάννη Καποδίστρια. Παρότι έκανε σφάλματα, και μάλιστα σοβαρά, ο άνθρωπος ξόδεψε την περιουσία του για την ανακούφιση των αμάχων, προσπάθησε να δημιουργήσει κράτος, κατά το δυνατόν αύταρκες, σχεδιάζοντας πλάνα που να ανταποκρίνονται στην τότε πραγματικότητα, εκμεταλλευόμενος τις τεχνολογικές ανακαλύψεις των αρχών του 19ου αιώνα. Ήταν αυταρχικός και συγκεντρωτικός και αντιπαθούσε τον δημοκρατικό τρόπο διακυβέρνησης. Τύραννο τον έλεγε ο τοκογλύφος Μακρυγιάννης. Ο Ραφαηλίδης, από την άλλη τον μνημόνευε με σεβασμό και εκφράζοντας τεράστια εκτίμηση. Το σίγουρο είναι ότι ο Ιωάννης Καποδίστριας σήκωσε έναν σταυρό - η μόνη σωστή κουβέντα που άκουσα στο τρέιλερ - και τελικά δολοφονήθηκε, ενώ θα μπορούσε να κάνει απλά την πολυτελή ζωή του. Θα δω την ταινία, όχι επειδή υπάρχει περίπτωση να είναι καλή, αλλά για να δω τι άλλα μαργαριτάρια μας περιμένουν. Δεν είμαι καθόλου κακός. Απλά δεν μπορώ τις μ@#$%ίες.

Ο Τοποτηρητής

δείτε και το τρέιλερ: https://www.youtube.com/watch?v=pYDMv5BtmWM

Λευτέρης Κιουτσούκαντωνιάδης: Το Netflix ζωντανεύει τον Έλληνα θρύλο της Φενέρμπαχτσε (αναδημοσίευση)

 

πηγή: https://www.ethnos.gr/World/article/385349/leyterhskioytsoykantoniadhstonetflixzontaneyeitonellhnathrylothsfenermpaxtse

Μια ταινία για τη μνήμη, τη δόξα και την ταυτότητα του μεγαλύτερου ποδοσφαιριστή της Τουρκίας, του Έλληνα Λευτέρη Κιουτσουκαντωνιάδη, θα κάνει πρεμιέρα στο Netflix στις 14 Νοεμβρίου, για να τιμήσει τον θρυλικό «Ordinaryus» του τουρκικού ποδοσφαίρου.

Η ζωή του Λευτέρη Κιουτσουκαντωνιάδη, του σημαντικότερου -όπως θεωρείται- ποδοσφαιριστή στην ιστορία του τουρκικού ποδοσφαίρου, μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη μέσα από την ταινία «Lefter: An Ordinaryus Story».

Το Netflix ανακοίνωσε πως η ταινία θα κάνει πρεμιέρα στην πλατφόρμα στις 14 Νοεμβρίου 2025, σηματοδοτώντας μια στιγμή αναστοχασμού για τη θέση του Λεφτέρ, όπως τον φώναζαν οι Τούρκοι από τα γήπεδα, στη συλλογική μνήμη της Τουρκίας.

Η δημιουργική ομάδα

Η σκηνοθεσία είναι του Τζαν Ιλκάι και το σενάριο της Αϊσέ Ιλκέρ Τουρκούτ. Το Λευτέρη υποδύεται ο Ερντέμ Καϊναρτζά, ενώ συμπρωταγωνιστούν οι Ασλιχάν Μαλμπόρα και Ντενίζ Ισίν, ενώ στους δεύτερους ρόλους εμφανίζονται σημαντικά ονόματα του τουρκικού κινηματογράφου, όπως ο Χαλίτ Εργκέντς (‘Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής’) και η Ασλιχάν Γκιουρμπίζ.

Ο Ερντέμ Καϊναρτζά, που ενσαρκώνει τον Λευτέρη, προσπαθεί να αποδώσει τη σιωπηλή αξιοπρέπεια και το πάθος ενός ανθρώπου που υπήρξε γέφυρα δύο αντίπαλων κόσμων.

Ο «Ordinaryus» της Φενέρμπαχτσέ

Γεννημένος το 1924 στην Κωνσταντινούπολη, ο Λευτέρης Αντωνιάδης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, αλλά οι Τούρκοι του πρόσθεσαν και το επίθετο «Κιουτσούκ», που σημαίνει «μικρός» λόγω του ύψους του, υπήρξε ένας από τους πιο χαρισματικούς ποδοσφαιριστές της Τουρκίας. Με τη φανέλα της Φενέρμπαχτσε, στην οποία αγωνίστηκε για περισσότερο από μια δεκαετία, σκόραρε πάνω από 400 γκολ, κερδίζοντας το παρατσούκλι «Ordinaryus» - τίτλο τιμής που αποδίδεται σε κορυφαίους πανεπιστημιακούς, μεταφορικά όμως αποδόθηκε και σε εκείνον, γιατί τον θεωρούσαν «καθηγητή» του ποδοσφαίρου.

Το πλήθος τον λάτρευε, τραγουδώντας στα γήπεδα: «Δώσε στο Λευτέρη, να το γράψει στο τεφτέρι». Ήταν το σύμβολο μιας εποχής όπου το ταλέντο μπορούσε να ξεπεράσει την καταγωγή και την πολιτική.

Η κληρονομιά του Έλληνα της Πόλης

Το όνομά του συμπεριλήφθηκε στον ύμνο της Φενέρμπαχτσέ, και η μνήμη του παραμένει ζωντανή στους φιλάθλους που τον θεωρούν ακόμη εθνικό σύμβολο. Ο Λευτέρης Κιουτσουκαντωνιάδης έφυγε από τη ζωή το 2012, αφήνοντας πίσω του μια κληρονομιά που ενώνει δύο λαούς μέσα από τη γλώσσα του ποδοσφαίρου.

Η ταινία του Netflix έρχεται να θυμίσει πως, ενίοτε, οι θρύλοι δεν χρειάζονται εθνικότητα - μόνο μπάλα, ψυχή και πάθος.

Κυκλοφόρησε ο νέος δίσκος τον bar italia

 

Οι bar italia παρουσιάζουν το πολυαναμενόμενο νέο άλμπουμ τους Some Like it Hot που μόλις κυκλοφόρησε από τη Matador Records.

 

Το Some Like It Hot είναι μια ταινία του 1959 με πρωταγωνιστές τη Μέριλιν Μονρόε, τον Τόνι Κέρτις και τον Τζακ Λέμον. Αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας ανυπότακτων μουσικών που ξεκινούν μια περιπετειώδη διαδρομή. Είναι αστεία, σαγηνευτική, θορυβώδης και διαχρονική – μια επίδειξη ενός τριπλού ταλέντου στο απόγειό του. Ορισμένες ομοιότητες ίσως δεν είναι τυχαίες.

 

Το νέο άλμπουμ των bar italia είναι γεμάτο ρομαντισμό, μυστήριο, και έκσταση, μέσα από αισθησιακούς ροκ ρυθμούς, μαγευτική folk pop, μεθυσμένες μπαλάντες και απροσδιόριστες στιγμές που σε αιφνιδιάζουν ευχάριστα. Ο δίσκος αποτελεί την κορύφωση του κοινού κόσμου της Nina Cristante, του Jezmi Tarik Fehmi και του Sam Fenton – τριών τραγουδοποιών που ξεπέρασαν τις underground ρίζες τους για να αγκαλιάσουν έναν τολμηρό, πανοραμικό ορίζοντα.

 

Η εξέλιξη του ήχου τους - από τις πρώιμες, χειροποίητες ηχογραφήσεις τους έως και το εξαιρετικά δουλεμένο Some Like It Hot - διαμορφώθηκε μέσα από ασταμάτητη δημιουργία και περιοδείες.

 

Credit: Rankin

Όταν οι bar italia εμφανίστηκαν το 2023, περνώντας από το υπόγειο κοινό τους στη δημοσιότητα με δύο άλμπουμ από τη Matador που απέσπασαν διθυραμβικές κριτικές, μέσα σε διάστημα μόλις μερικών μηνών - το εκλεπτυσμένο Tracey Denim και το μεγαλοπρεπές The Twits - ήταν ένα ντροπαλό συγκρότημα, που απέφευγε την οπτική επαφή, ξεκινούσε τα σετ του μέσα στο σκοτάδι και εξαφανιζόταν αμέσως μετά στα παρασκήνια.

 

Τα επόμενα δύο χρόνια, ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο, με εμφανίσεις από την Κωνσταντινούπολη έως το Τόκιο, πολυήμερα sold-out live στη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες, καθώς και συμμετοχές σε φεστιβάλ όπως τα Corona Capital, Glastonbury και Coachella. Με πάνω από 160 συναυλίες παγκοσμίως την περίοδο 2023–2024, διέλυσαν κάθε μυστήριο γύρω τους, μεταμορφώνοντας τον εαυτό τους σε μια εξωστρεφή και δυναμική πενταμελή μπάντα που χαρίζει πολλαπλά encore – εξίσου άνετη στο να ξεσηκώνει τα mosh pits των φεστιβάλ όσο και να δημιουργεί στιγμές απόλυτης, καθηλωτικής σιωπής.

 

Το Some Like It Hot αντικατοπτρίζει αυτό το ταξίδι: μια συλλογή ροκ τραγουδιών που αγκαλιάζουν με πάθος ένα μεγαλύτερο κοινό. Τα ηλεκτρισμένα ρεφρέν των “omni shambles” και “Eyepatch” δείχνουν μια μπάντα που έχει κατακτήσει την τέχνη να ενώνει τις ιδιορρυθμίες της σε σφιχτοδεμένα pop τραγούδια. Η νοσταλγία για κάτι απτό είναι διάχυτη: “just show me the face that you've been trying to hide”, τραγουδά ο Fenton στο βαλκανικού ύφους βαλς “bad reputation”. Άλλα τραγούδια παραδίδονται ολοκληρωτικά στο πάθος: “I was lost to the world from the moment we kissed”, τραγουδά ο Fenton στο “rooster”, ενώ στο δωδεκάχορδο new wave μεγαλείο του “Lioness”, ο Fehmi δηλώνει: “You have no idea what I can do for you when I’m in this mood”.

 

Οι bar italia έχουν συνδυάσει τη σοβαρότητα και την ειλικρίνεια της θεματολογίας τους με μια απίστευτη ενέργεια στη σκηνική τους παρουσία. Η κλασική ταινία του 1959, από όπου το άλμπουμ δανείζεται τον τίτλο του, τελειώνει με την αθάνατη φράση: “Well, nobody’s perfect.” Αυτό εδώ, όμως, πλησιάζει πάρα πολύ.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΨΗΦΙΑΚΕΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ

https://baritalia.mat-r.co/somelikeithot

Κυκλοφορεί από τη Matador Records με την υποστήριξη της The Hubsters

”Ενημέρωση & πρόληψη καρκίνου του μαστού” - Εκδήλωση την Παρασκευή 24 Οκτωβρίου

 

ΕΚΔΗΛΩΣΗ -ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΣΗ

Μήνας Ευαισθητοποίησης για τον Καρκίνο του Μαστού 2025

1 – 31 Οκτωβρίου 2025 Παγκοσμίως

Ο Οκτώβριος είναι ο Μήνας Ευαισθητοποίησης για τον Καρκίνο του Μαστού, μια ευκαιρία για να ευαισθητοποιήσουμε το κοινό, να τιμήσουμε τα εκατομμύρια ζωές που επηρεάζονται από τον καρκίνο του μαστού και να επιβεβαιώσουμε την παγκόσμια δέσμευσή μας για ισότιμη πρόσβαση στη φροντίδα και βελτιωμένη επιβίωση για όλους. Φέτος , το ΚΕΠ Υγείας του Δήμου Πρέβεζας σας καλεί στην ενημερωτική εκδήλωση με θέμα: ”Ενημέρωση & πρόληψη καρκίνου του μαστού” με κεντρική ομιλήτρια την Ακτινολόγο Σοφία Φονταρά και την 1η ΤΟΜΥ Πρέβεζας που θα πραγματοποιηθεί στον χώρο του ΚΑΠΗ Δήμου Πρέβεζας την Παρασκευή 24 Οκτώβρη 2025 στις 10.00π.μ. 

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί υπό την αιγίδα των Κοινωνικών Δομών του Δήμου Πρέβεζας:

 Κέντρο Κοινότητας

Κοινωνικό Παντοπωλείο

Κοινωνικό Φαρμακείο

Κέντρο Συμβουλευτικής Γυναικών

Στον χώρο θα πραγματοποιηθεί Έκθεση Ζωγραφικής με αφορμή το θέμα ''Ελπίδα-Καρκίνος του μαστού'' από τα μέλη του ΚΑΠΗ Δήμου Πρέβεζας.

Υπεύθυνος ΚΕΠ Υγείας Δήμου Πρέβεζας

Πασσάς Γεώργιος

Ρορυ Γκάλαχερ - Ο Πρώτος Ροκ Σταρ της Ιρλανδίας!

 

Ο Ρόρυ Γκάλαχερ γεννήθηκε το 1948 στο Μπολισάνον της Ιρλανδικής Δημοκρατίας και μεγάλωσε στο Κορκ με την μητέρα του και τον αδερφό του Ντοναλ, με τον οποία ήταν πολύ δεμένος καθ' όλη τη διάρκεια της σύντομης, δυστυχώς, ζωής του. Μάλιστα ο Ντόναλ υπήρξε ο μάνατζέρ του. 

Τα πρώτα του μουσικά ερεθίσματα ο Ρόρυ τα δέχτηκε ακούγοντας τις μουσικές εκπομπές από το Ράδιο Λουξεμβούργο, το BBC και από τον ραδιοφωνικό σταθμό των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων. (Και στην Ελλάδα, χάρη στις εκπομπές του ρ/σ του Αμερικανικού Στόλου πολλά παιδιά έμαθαν να ακούν μπλουζ και ροκ'ν'ρολ). Μεγάλη επιρροή άσκησε πάνω του ο Λόνι Ντόνεγκαν, σκιφλ μουσικός που διασκεύαζε μπλουζ και ροκ'ν'ρολ επιτυχίες από τις ΗΠΑ, επηρεάζοντας όχι μόνο τον μικρό Ρόρυ αλλά και πολλούς Βρετανούς ρόκερς. Αγάπησε το ροκ'ν'ρολ με τα τραγούδια των Μπάντι Χόλι, Έντι Κόχραν και, φυσικά, Τσακ Μπέρι. Αλλά η μεγάλη του και πιο καθοριστική αγάπη υπήρξαν τα μπλουζ και θεωρούσε μεγαλύτερο όλων τον Μάντι Γουότερς. Μάλιστα, είχε να το λέει πόσο καταπληκτικός ήταν και σαν άνθρωπος ο Μ. Γουότερς όταν έπαιξε μαζί του σε κάποιο λάιβ στα τέλη των 60ς.

Ενδιαφέρον έχει το πώς έμαθε να παίζει κιθάρα. Παρατηρούσε με πολύ μεγάλη προσοχή τις φωτογραφίες στα περιοδικά της εποχής, και κοιτούσε πώς τοποθετούσαν τα δάχτυλά τους οι εικονιζόμενοι κιθαρίστες πάνω στις χορδές. Από μικρή ηλικία έπαιζε σε μπάντες διασκευών με άλλα παιδιά. Βγάζαν κανονικό μεροκάματα παίζοντας κάθε νύχτα σε χορούς, γάμους κλπ. Έτσι κατόρθωσε να ξεχρεώσει την ηλεκτρική του κιθάρα που τον συνόδευσε μέχρι το τέλος.

Ο Ρόρυ γνώρισε νωρίς μεγάλη επιτυχία ως κιθαρίστας και τραγουδιστής του πάουερ τρίο Taste. Το τρίο αυτό παρά την μεγάλη και διεθνή ανταπόκριση του κοινού διαλύθηκε σύντομα λόγω προσωπικών προστριβών που, μάλλον, οφείλονταν σε παρεξηγήσεις μεταξύ των μελών και σε κακοδιαχείριση από τον μάνατζέρ τους. Ως αποτέλεσμα, ο Ρόρυ δεν εισέπραξε ποτέ τίποτα από τις πωλήσεις των δίσκων των Taste (που δεν ήταν ασήμαντες). Το κυριότερο, δεν εμπιστευόταν κανέναν τρίτο, αναθέτοντας τα καθήκοντα του μάνατζερ στον αδερφό του Ντόναλ.

Το 1970 τον πρώτο του δίσκο ως σόλο καλλιτέχνης με τίτλο απλά το όνομά του. Παρά το ότι είχε υπογράψει συμβόλαιο με την Polydor για έξι άλμπουμς, έπρεπε να δανειστεί χρήματα από τη μητέρα του ώστε να κατορθώσει να ηχογραφήσει τα τραγούδια του πρώτου δίσκου του. (Αυτό λέει πολλά για τον ρόλο των δισκογραφικών εταιριών γενικότερα, οπότε ας μην λυπόμαστε που η λεγόμενη μουσική βιομηχανία κατέρρευσε κάποια στιγμή). Οι δισκοκριτικοί επαίνεσαν τον δίσκο, το κοινό ανταποκρίθηκε θερμά ενώ οι ζωντανές εμφανίσεις του Ρόρυ με την προσωπική του μπάντα τον απογείωσαν. Γενικά, τον έχουν αποκαλέσει τον "Πιο Σκληρά Εργαζόμενο" ροκ κιθαρίστα. Κάθε βράδυ έπαιζε κάπου, ενώ έχουν καταγραφεί πάνω από 2.000 συναυλίες στην καριέρα του. Επηρέασε πολλούς νέους κιθαρίστες, όπως τους: Σλας (Guns'n'Roses), Τζόνι Μαρ (The Smiths), The Edge (U2), Μπράιαν Μέι (Queen), Γκλεν Λίπτον (Judas Priest), Γκάρι Μουρ και Τζο Μποναμάσα.

Όλοι όσοι τον είχαν συναναστραφεί έκαναν λόγο για έναν κάπως ντροπαλό, πολύ ευγενικό και γενναιόδωρο άνθρωπο που νοιαζόταν για τους άλλους ειλικρινά. Του άρεσε να διαβάζει αστυνομικά μυθιστορήματα με αγαπημένους συγγραφείς την Πατρίσια Χάισμιθ, τον Ντάσιελ Χάμετ και τον Ρέιμοντ Τσάντλερ. Επίσης, αγαπούσε την ζωγραφική. Πέρα από διάφορες σχέσεις με σύντομη διάρκεια δεν είχε, στην ουσία, προσωπική ζωή. Ζούσε για να παίζει την κιθάρα του ζωντανά. Σε καιρούς απραξίας αντιμετώπιζε κατάθλιψη και έντονο στρες. Αυτό σε συνδυασμό με την ολοένα αυξανόμενη πίεση που δεχόταν από τις δισκογραφικές για συνεχείς επιτυχίες, τον έφτασαν στην ανάγκη να ζητάει βοήθεια σε ψυχοφάρμακα. Το πρόβλημα ήταν ότι αυτά που του έγραφαν ήταν κακής ποιότητας με αποτέλεσμα να πάθει μεγάλη ζημιά στο συκώτι του. Ο αδερφός του ο Ντόναλ, τον έπεισε να μπει στο νοσοκομίο όπου κρίθηκε αναγκαία η μεταμόσχευση ήπατος. Η εγχείρηση πήγε καλά. Ωστόσο, ο Ρόρυ κόλλησε σταφυλόκοκκο.  Έπεσε σε κώμα και εξέπνευσε στις 14 Ιουνίου 1995. Στην κηδεία του, στην πόλη του Κορκ παρέστησαν πολλοί μουσικοί, ανάμεσά τους ο Ετζ και ο Άνταμ Κλέιτον των U2, οι Dubliners, οι Clannad και ο Γκάρι Μουρ μεταξύ άλλων.

Στην Ιρλανδία λέγαν κάποτε "Πρώτα ήρθε ο Ιησούς και μετά ήρθε ο Ρόρυ". Εχει βγει γραμματόσημο με το πρόσωπό του, καθώς και νόμισμα. Έχουν ανεγερθεί αγάλματα με τη μορφή του στο Μπλισάνον, όπου γεννήθηκε, στο Κορκ καθώς και στο Μπέλφαστ έξω από την αίθουσα Ulster Hall, μιας και ήταν από τους ελάχιστους μουσικούς που δεν φοβήθηκε αλλά έπαιξε στο Μπέλφαστ τον καιρό Των Ταραχών ανάμεσα στον IRA και τον Βρετανικό Στρατό. Ειδικά αυτή του η στάση του εξασφάλισε την αφοσίωση πολλών παιδιών και τον κατέστησε πρότυπο για πολλούς νέους Ιρλανδούς μουσικούς. 

Για πάντα στις καρδιές μας!

ο Τοποτηρητής

Επιλεγμένη δισκογραφία:

"Deuce" 1970

"Tatoo" 1973

"Irish Tour '74" 1974 (Live album)

"Calling Card" 1976

"Photo Finish" 1978

Ένα ποίημα για την Κυριακή - Έζρα Πάουντ

 

"Ωδή για την επιλογή του τάφου του"

Ι

Τρία χρόνια ασυντόνιστος με την εποχή του

Αγωνίστηκε να ξαναφέρει στη ζωή τη νεκρή τέχνη

Της ποίησης.

Να διατηρήσει 'το υψηλό'

Mε την παλιά του έννοια Λάθος απ' την αρχή-

Όχι οπωσδήποτε,

μα βλέποντας πως είχε γεννηθεί

Παράκαιρα σε μια μισοάγρια χώρα.

Αποφασισμένος να βγάλει κρίνα από το βελανίδι.

Καπανέας. πέστροφα για δόλωμα απατηλό

"Ίδμεν γαρ τοι πάνθ' ός ενί Τροίη"

Ακουσμένο από το άφραχτο αυτί.

Παραπλέοντας των βράχων το απάγγειο

Οι ταραγμένες θάλασσες τον κράτησαν,

επομένως εκείνη τη χρονιά.

Η αληθινή του Πηνελόπη ήταν ο Φλωμπέρ

Ψάρεψε σε πεισματικά νησιά

Πρόσεξε τη χάρη των μαλλιών της Κίρκης

Μάλλον παρά τα γνωμικά στα ηλιακά ωρολόγια.

Ανεπηρέαστος από την 'ροή των γεγονότων'

Πέρασε από τη μνήμη των ανθρώπων

en l' an trentiesme De son eage.

Η περίπτωση δεν παρουσιάζει

Καμιά προσθήκη στο διάδημα των Μουσών.

 

ΙΙ

Η εποχή απαιτούσε μιαν εικόνα

Του επιταχυνόμενου μορφασμού της,

Κάτι για τη σύγχρονη σκηνή

Όχι, πάντως μιαν Αττική χάρη,

Όχι, όχι ασφαλώς, τους σκοτεινούς ρεμβασμούς

Της εσωστρέφειας

Καλύτερα ψευδολογίες

Παρά τους κλασικούς σε παράφραση!

Η 'εποχή απαιτούσε' κυρίως ένα γύψινο εκμαγείο

Φτιαγμένο χωρίς καμιάν απώλεια χρόνου,

Μια πρόζα κινηματογραφική, όχι, όχι ασφαλώς, αλάβαστρο

Ή την 'πλαστική»' της ρίμας.

 

V

Πέθαναν μυριάδες

Κι ανάμεσά τους οι καλύτεροι

Για μια ξεδοντιασμένη γριά σκύλα

Για έναν πρόχειρα μπαλωμένο πολιτισμό,

Γοητεία, χαμόγελο στο ωραίο στόμα

Γρήγορα μάτια που πήγαν κάτω από το βλέφαρο της γης,

Για δύο γκρόσες αγάλματα σπασμένα

Για μερικές χιλιάδες κατεστραμμένα βιβλία.

Έζρα Πάουντ

(1885 - 1972)