Την περασμένη Παρασκευή παρακολούθησα στο Cine Όαση την, ίσως, ταινία της χρονιάς. Το "Μια μάχη μετά την άλλη" του Αμερικανού δημιουργού Πολ Τόμας Άντερσον έχει βγει στις αίθουσες εδώ και περίπου δύο βδομάδες κερδίζοντας τους κριτικούς διεθνώς. Επίσης, με μια μικρή άτυπη σφυγμομέτρηση που πραγματοποίησα, κατάλαβα πως σε τούτη την περίπτωση κριτικοί και κοινό συμφωνούν. Μαζί κι εγώ.
Παρά τη σχεδόν τρίωρη διάρκεια, δεν αισθάνθηκα να κουράζομαι ή να βαριέμαι. Απόλυτα φυσιολογικό κάτι τέτοιο μιας και η ταινία έχει πολλά να θαυμάσεις. Πρόσωπα "μούρες" που δεν ξεχνάς, ατάκες, δίχως να γίνεται κατάχρηση. Επίσης, είναι κι αυτό το "αλλοίθωρο" (sic) χιούμορ στο ύφος των Αδελφών Κόεν, που δεν σε αφήνει να εφησυχάσεις αν όσα λέγονται, λέγονται στα σοβαρά ή στα αστεία. Επίσης, οι δυο πρωταγωνιστές: Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο είναι αυτό που λέγανε πίσω στα '80ς "αφασία", όσο για τον Σον Πεν, δώστε του το Όσκαρ από τώρα, δεν υπάρχει λόγος να το ζαλίζουμε. Και η σεκάνς της καταδίωξης στον αυτοκινητόδρομο στην έρημο, είναι αληθινό έργο τέχνης.
Στα συν και η μουσική που επιμελήθηκε ο Τζόνι Γκρίνγουντ των Radiohead και των The Smile. Μουσική επένδυση γεμάτη γωνίες τονίζοντας άλλοτε την ένταση των διαδραματιζομένων ή, αρκετά συχνά, το γελοίο των πεπραγμένων των ηρώων εκατέρωθεν.
Φυσικά, στα της υπόθεσης, ισοπεδώνεται η στρατόκαυλη Άκρα Δεξιά, ενώ δεν δείχνεται επιείκεια ούτε στις απάνθρωπες αγκυλώσεις της Άκρας Αριστεράς. Δεν τηρούνται ίσες αποστάσεις, απλά ο Πολ Τόμας Άντερσον και, πιθανολογώ ο Τόμας Πίντσον σε βιβλίο του οποίου στηρίχτηκε το σενάριο, δεν είναι ανόητοι. Όπως φανερώνει και ο τίτλος, αν θες να αλλάξεις τον κόσμο στο πιο ανθρώπινο, σε περιμένει μια μακρά σειρά από μάχες, συχνά με τον ίδιο σου τον εαυτό.
ο Τοποτηρητής
