Σήμερα έχω να προτείνω δυο βιβλία φίλων. Ενός διαδικτυακού, κι ενός στον πραγματικό κόσμο. Ως φόρο τιμής στην φυσική πραγματικότητα, θα ξεκινήσω με το βιβλίο του παλιού και καλού φίλου Βαγγέλη Παπαδιόχου.
“Ασμοδαίος” Βαγγέλης Παπαδιόχος (Άνω Τελεία 2024)
Ο Ασμοδαίος είναι δαίμονας που απαντά στα ιερά κείμενα του Ιουδαϊσμού και του Ισλάμ. Είναι δαιμονική οντότητα που συνδέεται με τη λαγνεία και τις σεξουαλικής φύσης παρορμήσεις, που για κάποιες θρησκείες συνδέονται, κατά κάποιον τρόπο, με το κακό. Στο βιβλίο του, ο Βαγγέλης – η μακρά φιλία μας, μου επιτρέπει την προσφώνηση οικειότητας – μιλά για μια γυναίκα που ζει μόνη, κάνει μια ανιαρή δουλειά και έχει αφήσει τον εαυτό της. Κάποια στιγμή αφυπνίζεται η λίμπιντό της, με συνέπειες ανεπιθύμητες και ολέθριες.
Το βιβλίο δεν περιορίζεται στο ύφος της γυναικείας λογοτεχνίας. Παρά τον διάχυτο ερωτισμό – στο οπισθόφυλλο αναγράφεται προειδοποίηση ότι “Το βιβλίο απευθύνεται σε ενηλίκους” – δεν πρόκειται για ερωτική λογοτεχνία. Χαρακτηρίζεται από την φεμινιστική σκοπιά, καθώς βλέπουμε ότι η ηρωίδα δεν έχει δεχτεί καλή αντιμετώπιση από τους άρρενες οικείους τους, κάτι που άφησε πληγές στον ψυχισμό της. Αυτό που πραγματικά με εντυπωσίασε διαβάζοντας τη νουβέλα αυτή, είναι η σε βάθος διεισδυτική ματιά του Βαγγέλη και η σπουδή που επέδειξε στην σκιαγράφηση του χαρακτήρα της ηρωίδας. Είναι φανερό πως ο συγγραφέας, αν όχι γνωρίζει, σίγουρα έχει παρατηρήσει και μελετήσει ενδελεχώς τον γυναικείο ψυχισμό, αν μπορούμε να πούμε κάτι τέτοιο. Η αφήγηση ξετυλίγει την πλοκή ομαλά, ενώ χτίζεται η συναισθηματική ένταση προκαλώντας αγωνία ή αλλιώς σασπένς, κάτι που εκτιμώ εξαιρετικά. Επίσης, η γλώσσα και το ύφος είναι μελετημένα και κατακτημένα μέσα από άοκνη εργασία. Είναι βιβλίο που συστήνω και που είμαι σίγουρος πως θα το θυμάμαι για πολύ καιρό.
“Αρθροπλαστική Ισχίου – Ημερολογιο Αναλώματος” Κώστας Μπάρας (ΚαΖαΝαΚι 2025)
Στο παρόν βιβλίο έχουμε την ευκαιρία να μπούμε στο μυαλό ενός ανθρώπου που λόγω ασθένειας είναι απομονωμένος στο νοσοκομείο και κατόπιν στο σπίτι του και μάλιστα με καύσωνα, αντιμέτωπος με την μοναξιά και συνεπώς με τον εαυτό του. Φυσικά, πρόκειται για μυθοπλασία, κάτι που ο κ.Μπάρας διασαφηνίζει εξαρχής. Παρόλ’ αυτά όλα όσα αναγράφονται, σε μορφή σκόρπιων, σύντομων ή εκτεταμένων σημειώσεων χαρακτηρίζονται από αληθοφάνεια. Με αυτό εννοώ πείθουν, εμένα τουλάχιστον, για το βάσιμο τους, ότι δηλαδή, θα μπορούσαν όντως να έχουν συλληφθεί από το μυαλό ενός, έντονα, σκεπτόμενου ανθρώπου. Η μοναξιά, η δυσθυμία, η νοσταλγία, η πικρία για τις ματαιώσεις, η απώλεια, ο έρωτας, η απουσία του έρωτα είναι μερικά από τα θέματα που θίγονται στις σελίδες του βιβλίου, σύντομα αλλά καίρια και αρκετά εύστοχα, οφείλω να ομολογήσω.
Αυτό που με γοήτευσε περισσότερο στο βιβλίο του κ.Μπάρα είναι το ότι ένιωσα να ταυτίζομαι με πράγματα που διάβασα, δίχως να έχω κοινές εμπειρίες μαζί του. Με τον συγγραφέα συνδεόμαστε διαδικτυακά καθώς ακολουθώ τις πάντα ενδιαφέρουσες αναρτήσεις του, σε σχέση με τις τέχνες και τον πολιτισμό, αλλά ως εκεί. Θέλω να πω ότι διαβάζοντας αισθάνθηκα κάποια βιωματική αίσθηση των όσων αναγράφονται. Νομίζω πως είναι κατανοητή η σπουδαιότητα αυτής της ιδιότητας του εν λόγω βιβλίου. Επίσης, πρέπει να γίνει αναφορά στο στυλ γραφής. Απουσιάζουν τα σημεία στίξης και ο λόγος είναι μακροπερίοδος, ενώ το ύφος μοιάζει με ροή φαινομενικά ασύνδετων συνειρμών. Το συγκεκριμένο ύφος είναι δόκιμο και πολύ σοφά το όλο κείμενο χωρίζεται σε σχετικά σύντομες ενότητες. Το διάβασα μονορούφι σε ένα απόγευμα και ήταν απολαυστικό. Επίσης το συνιστώ, ιδίως σε όσους και όσες αγαπούν τα πιο περιπετειώδη αναγνώσματα.
ο Τοποτηρητής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου