"Καθεδρικοί" Κλάουδια Πινιέιρο (μτφρ. Ασπασία Καμπύλη για εκδόσεις Carnivora 2024)

 

Πολύ πρόσφατα διάβασα το βιβλίο Καθεδρικοί της Αργεντινής Κλάουδια Πινιέιρο, από τις καινούργιες στο χώρο μα και πολύ δραστήριες εκδόσεις Carnivora. Ήταν η πρώτη μου αναγνωστική επαφή τόσο με την πολυσυζητημένη τελευταία συγγραφέα όσο και με τον συγκεκριμένο εκδοτικό οίκο. Οφείλω να ομολογήσω πως μετανιώνω που, ηθελημένα δυστυχώς, καθυστέρησα τόσον καιρό αυτή την πρώτη επαφή. 

Η Πινιέιρο ακολουθεί το είδος του αστυνομικού ή νουάρ μυθιστορήματος αλλά όχι ως αυτοσκοπό. Σαφώς προσέχει την δομή, την οικονομία στην εξέλιξη της πλοκής, γνωρίζει την τέχνη του να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και της αναγνώστριας και επιφυλάσσει εκπλήξεις με ανατροπές στην αποκάλυψη μυστικών θανάσιμων και μη. Ωστόσο, η συγγραφέας δεν αρκείται στο να διηγηθεί απλά μια συναρπαστική ιστορία. Όπως ισχύει με πολλούς Λατινοαμερικάνους συγγραφείς ( πχ Σεπούλβεδα, Ρονκαλιόλο κλπ) αλλά και εκπροσώπους του Μεσογειακού Νουάρ (Μονταλμπάν, Ιζζό, Μορίς Αττιά κλπ) εκμεταλλεύεται το συγκεκριμένο είδος λογοτεχνίας προκειμένου να σκάψει βαθιά στα στρώματα της κατά τόπους κοινωνίας. 

Στους Καθεδρικούς βλέπουμε πως δικαιώματα όπως η άμβλωση, σε χώρες όπως η Αργεντινή, όχι απλά δεν είναι δεδομένα αλλά λόγω της άρνησης προς τις γυναίκες στο δικαίωμα της διακοπής μιας ανεπιθύμητης κύησης, οδηγεί στον θάνατο πολλά πάρα πολλά κορίτσια. Επιπλέον στηλιτεύεται η παρεμβατικότητα της οργανωμένης θρησκείας στον χώρο της προσωπικής ζωής των ανθρώπων, στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία της Αργεντινής. 

Αλλά δεν σταματούν εκεί οι λόγοι για τους οποίους αξίζει να διαβαστεί το υπό παρουσίαση βιβλίο. Μιλάει για τέχνη, για τους Καθεδρικούς ναούς της Μεσαιωνικής Ευρώπης, κάτι που με παρακινεί να υποθέσω πως η Πινιέιρο γνωρίζει πως και από τις θρησκείες μπορούν να προκύψουν αριστουργήματα. Αυτό βέβαια ισχύει για κάθε ανθρώπινη επινόηση και δεν χρειάζεται να επεκταθώ. Επίσης, ξεχωριστή αναφορά αξίζει να γίνει στον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται η ιστορία. Αντί για έναν αφηγητή, η Πινιέιρο διηγείται την ιστορία μέσα από επτά αφηγητές, από χαρακτήρες που άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην υπόθεση του βιβλίου. Δύσκολο και κοπιαστικό έργο, που η συγγραφέας, κατά την προσωπική μου εκτίμηση, φέρει σε πέρας με απόλυτη επιτυχία. Το αξιοσημείωτο είναι πως κάθε χαρακτήρας αφηγείται τα όσα συνέβησαν αλλά χρωματίζοντας τα σύμφωνα με την δική του ιδιοσυγκρασία, κοσμοαντίληψη και ηθική συγκρότηση. Τέλος πολλών επαίνων είναι άξια η μετάφραση της Ασπασίας Καμπύλη για τον λυρικό και ρέοντα λόγο, ιδίως αν υπολογιστεί το πόσο απαιτητικό φαίνεται ότι ήταν το υλικό στην γλώσσα προέλευσης.

Οι Καθεδρικοί της Κλάουδια Πινιέιρο αφηγείται θέματα που αφορούν πολύ κόσμο, σύμφωνα φυσικά με το γυναικείο βλέμμα δίχως να αποκλείονται από την απόλαυση της ανάγνωσης άτομα διαφορετικού φύλου, είτε βάσει του βιολογικού διαχωρισμού είτε βάσει του κοινωνικού. Με λίγα λόγια αφορά κάθε καλό φίλο της λογοτεχνίας.

ο Τοποτηρητής