Περί στιχουργικής ο λόγος

 

Πριν από λίγο παρακολούθησα στο γιουτιούμπ το βίντεο για ένα από τα καινούργια τραγούδια των The Last Dinner Party, μαζί με τους στίχους του τραγουδιού. Το τραγούδι λέγεται "Inferno", δηλαδή Κόλαση. Το συγκρότημα αποτελείται από πέντε κορίτσια που παίζουν ένα αρτ ροκ που θυμίζει τους δύο πρώτους δίσκους της Κέιτ Μπους, τα πρώτα των Sparks, γενικά αυτό που λέγαν κάποτε symphonic rock στα 1970ς. Να δηλώσω ότι τις συμπαθώ αρκετά, μιας και γράφουν όμορφες μελωδίες, τραγουδούν όμορφα και έχουν γερές ενορχηστρώσεις - και όσο γερνάω, φλωρεύω όλο και περισσότερο!

Έλα όμως που υπάρχει θέμα με τους στίχους του συγκεκριμένου τραγουδιού, τουλάχιστον. Παραθέτω ένα δείγμα: 

I’m Jesus Christ/I’m swinging/In a gallery in France

I’m the guillotine/I’m terrified/There will be no second chance

And cowardice is prettiest in a nice dress/

From high command I feel the need/To confess/

In the morning/In the evening/I keep trying, Lord I’m trying/

In the morning/In the evening/I keep trying, Lord I’m trying/

I’ve never known myself/But then I’ve never claimed to know/

I do this for my Health/Breathing the dust/Of an inferno

...το οποίο μεταφράζεται ως εξής: (δική μου πρόχειρη μετάφραση)

Είμαι ο Ιησούς Χριστός/ Είμαι κρεμασμένος/ Σε μια γκαλερί (ή σε έναν διάδρομο) στην Γαλλία

Είμαι η γκιλοτίνα/ Είμαι τρομοκρατημένη/ Δεν θα υπάρξει δεύτερη ευκαιρία

Και η δειλία είναι ομορφοτάτη με ένα καλό φόρεμα

Ακολουθώντας προσταγή από ψηλά αισθάνομαι την ανάγκη/ να εξομολογηθώ

Το πρωί/Το απόγευμα/ Συνεχίζω να προσπαθώ, Κύριε Προσπαθώ (x2)

Ποτέ δεν γνώρισα τον εαυτό μου/Αλλά, από την άλλη ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι ξέρω

Το κάνω για την Υγεία μου/Αναπνέω την σκόνη/ Από μια κόλαση

Σκοπός για την ανάρτηση αυτή, δεν είναι να χλευάσω νέα παιδιά για τις δημιουργίες τους. Το συγκεκριμένο τραγούδι έχει εξαιρετικές μελωδικές γραμμές και μου άρεσε. Αυτό όμως που με απασχολεί, είναι, γιατί οι στίχοι δεν βγάζουν νόημα; Ή μήπως είναι κάτι που εγώ δεν καταλαβαίνω; Κάποια εσωτερικά αστεία των μελών του συγκροτήματος; Δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Γενικά σε όλα τα σημερινά συγκροτήματα - στα περισσότερα έστω - κάθε φορά που μου αρέσει ένα τραγούδι και ψάχνω τους στίχους, μένω αμήχανος, μη μπορώντας να βγάλω νόημα. Υποθέτω πως πρόκειται για συνειδητή καλλιτεχνική επιλογή, το να γράφει κανείς στίχους δίχως (προφανές) νόημα. Ο Γουίλιαμ Μπάροουζ, νομίζω, είχε πει πως "η γλώσσα είναι ένας ιός από το διάστημα". Ο ίδιος άλλωστε επινόησε την τεχνική του cut up, δηλαδή να πάρεις ένα κείμενο, να κόψεις τις λέξεις και να τις τοποθετήσεις σε διαφορετική, τυχαία σειρά. Θα ρώταγα, αυτό τώρα είναι ωραίο; Ό,τι αρέσει στον καθένα.

ο Τοποτηρητής