Λόγω έμφυτης συστολής επιλέγω να ντύνομαι με χρώματα όχι κατ' ανάγκη ουδέτερα, ας πούμε προσγειωμένα. Ακόμα και τα μπλουζάκια με τις στάμπες έχουν φόντο μαύρο, λαδί άντε και γαλάζιο. Θα ήθελα να έχω τα κότσια να φοράω παρδαλά ρούχα με έξαλλους και εξωφρενικούς συνδυασμούς χρωμάτων. Έχω συνδυάσει την πολυχρωμία με την χαρά και γενικά την ευφρόσυνο διάθεση. Τις προάλλες που είχαμε βγει με το αδερφάκι μου για κατανάλωση ζύθου και οίνου εκ Λουζιτανίας με ευχάριστη έκπληξη είδα να περνά μια παρέα με γυναίκες και άντρες ντυμένους με χρώματα φωτεινά και εντυπωσιακά τουλάχιστον. Πραγματικά τα χάρηκα αυτά τα πλάσματα και αν κανείς νομίζει ότι τρολάρω, πέφτει έξω. Ωστόσο με προβλημάτισε η ανέκφραστη όψη καθενός από τα παραδείσια τούτα πουλιά. Απάθεια έως και κατήφεια. Γιατί ρε γαμώτο; Θα 'παιρνα όρκο πως με τέτοιο ντύσιμο θα είχα χαμόγελο καρφωμένο στο πρόσωπο μου. Θα μου πεις, ότι είμαι αφελής και θα έχεις χίλια δίκια. Από τη μια το να γυρνάνε όλοι να σε βλέπουν με βλέμμα του τύπου, από το σκάσαν αυτοί εδώ, δεν είναι και τόσο ευχάριστο, το αντίθετο μάλιστα. Από την άλλη, τι πάει καλά στον κόσμο ολάκερο για να βγαίνει πηγαία έκφραση χαρά από τα πρόσωπα μας; Το ότι δεν φοράμε μαύρα, δε σημαίνει ότι όλα είναι κομπλέ και την έχουμε δει ζεν φάση. Σε πείσμα ακριβώς της κακίας που έχει απλώσει τα φτερά της παντού στην οικουμένη, εμείς θα προτάσσουμε τα χρώματα. Γιατί έτσι.
ο Τοποτηρητής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου