Ένα ποίημα για την Κυριακή - Οκτάβιο Πας

 

"Πριν απ ΄ την αρχή"

Ακατάληπτοι ήχοι, διαύγεια αβέβαιη

Άλλη μια μέρα αρχίζει.

Σκοτεινό δωμάτιο

Δυο σώματα πλαγιασμένα

Εγώ χάνομαι σε μια

΄Αγονη πεδιάδα

Κι οι ώρες ακονίζουν τους σουγιάδες τους.

Εσύ όμως αναπνέεις δίπλα μου ∙

Αγαπημένη και απόμακρη

Ρέεις αλλά δεν κινείσαι.

Απρόσιτη όταν σε σκέφτομαι,

Με τα μάτια σε ψαύω,

Σε κοιτάζω με τα χέρια.

Μας χωρίζουν τα όνειρα

Μας ενώνει το αίμα:

΄Ενα ποτάμι από κτύπους της καρδιάς.

Κάτω από τα βλέφαρά σου ωριμάζει

Ο σπόρος του ήλιου.

Ο κόσμος

Δεν είναι ατόφιος όμως,

Ο χρόνος αμφιβάλλει:

Το μόνο σίγουρο

Η θαλπωρή απ ΄ το δέρμα σου.

Στην ανάσα σου αφουγκράζομαι

Την παλίρροια της ύπαρξης,

Την ξεχασμένη συλλαβή της Αρχής.

Οκτάβιο Πας

(1914 - 1998)

μετάφραση: Νεοκλής Κυριάκου