To Σαουντρακ για ένα πραξικόπημα, έκλεισε τις θερινές προβολές της Κινηματογραφικής Λέσχης Πρέβεζας για φέτος και ήταν συγκλονιστικό. Παρά το αναμφίβολα βαρύ θέμα που πραγματευόταν, κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον σε όλους και όλες από όσο μπόρεσα να καταλάβω. Διέθετε πλούσιο οπτικό αρχειακό υλικό με παρόντες όλους τους πρωταγωνιστές της βρώμικης εκείνης ιστορίας. Εδώ κρίνεται αναγκαία μια παρέκβαση: Δεν υπάρχει ένδοξη Ιστορία, δεν υπάρχουν ένδοξες ιστορικές στιγμές ποτέ και πουθενά. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αλλού πολύ και αλλού λίγο κρύβεται προδοσία, εξαπάτηση, διαφθορά, σφαγές και πόνος. Δυστυχώς η περίπτωση του Κονγκό είναι η ιστορία όλου του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου και στην ουσία είναι η αέναη πάλη μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων. Στα πολύ θετικά του ντοκιμαντέρ που παρακολουθήσαμε συγκαταλέγεται ο πρωτότυπος τρόπος αφήγησης, με εμπνευσμένο μοντάζ, ηχητικό σχεδιασμό (sound design), γραφικά που παραπέμπουν σε αφίσες και εξώφυλλα κλασικών τζαζ ηχογραφήσεων και η επιλογή της πρωτοποριακής τζαζ της εποχής στις αρχές της δεκαετίας του 1960 (bebop, free jazz κλπ) ως μέσο για την αφήγηση αλλά και ως ανύποπτος πρωταγωνιστής. Πολλές στιγμές κρατάμε από το μακροσκελές κομψοτέχνημα που παρακολουθήσαμε χθες στα Σφαγεία. Προσωπικά αισθάνομαι πως τα πάντα συνοψίζονται στο τέλος της ταινίας σε ένα απόσπασμα από εκπομπή της Βελγικής Τηλεόρασης (τι ειρωνεία) στα 1964. Εκεί ο Μαξ Ρόουτς κοπανάει ανελέητα τα τύμπανα ενώ η Άμπι Λίνκολν ωρύεται, βγάζει ήχους που παραπέμπουν σε σκοτεινή ζούγκλα και από τις κραυγές της ξεσπά όλος ο πόνος, ό οδυρμός και η δίκαιη οργή ολάκερης της Αφρικανικής Ηπείρου, του λίκνου ολόκληρης της ανθρωπότητας. Ευχαριστούμε την Κινηματογραφική Λέσχη Πρέβεζας που υπάρχει και φέρνει τέτοιες ταινίες.
ο Τοποτηρητής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου