Περί ορέξεως!...

 

Από ιδιοσυγκρασία έχω την τάση να διάκειμαι a priori θετικά απέναντι σε πολιτισμικά παράγωγα της ημεδαπής. Έχω στον νου μου του "think global, act local" και για τούτο τον λόγο είμαι πιο επιεικής όταν έρχομαι σε επαφή με δημιουργούς από την Ελλάδα: μουσικούς, σκηνοθέτες, εικαστικούς και συγγραφείς. Σε ό,τι αφορά στον χώρο του βιβλίου, αγαπώ τα βιβλία της Χίλντας Παπαδημητρίου - πότε θα βγει νέα ιστορία με τον Χάρη Νικολόπουλο; - και την Ευτυχία Γιαννάκη στο μυθιστόρημα και τη Δήμητρα Λουκά στο διήγημα, ενώ πρόσφατα διάβασα για πρώτη φορά ιστορίες του Βασίλη Κατσικονούρη και πολύ χάρηκα γι' αυτό - Ειρηνούλα ευχαριστώ για την υπόδειξη!. Πέραν, όμως, τούτων, ζορίζομαι να βρω κάτι αξιόλογο. Κάποιες φορές εκνευρίζομαι. Όπως με πρόσφατο βιβλίο, παρεμπιπτόντως ευπόλητο. Δεν θα το κατονομάσω - βιβλίο και συγγραφέα. Δεν το κρίνω αναγκαίο. Απλά, με τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ συντηρητικός, σεμνότυφος και άλλα παρόμοια, έχω να ρωτήσω το εξής. Γίνεται να πάρουμε στα σοβαρά βιβλίο που χωρίς να είναι σατιρικό ή πορνογράφημα - κανένα πρόβλημα δεν έχω με τα δύο αυτό είδη - παρουσιάζει την απόλαυση ενός έφηβου όταν αυτοϊκανοποιείται με μια ζουμερή γλυκοκολοκύθα; Και φυσικά, είναι να αναρωτιέσαι: η γλυκοκολοκύθα είχε συναινέσει;

ο Τοποτηρητής