Την Παρασκευή, 5 Σεπτέμβρη, κυκλοφόρησε από τη δισκογραφική Matador ο ολοκαίνουργιος δίσκος του David Byrne , πάλαι ποτέ τραγουδιστή και κιθαρίστα των Talking Heads, για όποιον και όποια τυχόν το αγνοεί. Στο δελτίο τύπου διαβάζουμε τα εξής:
"Στο Who Is the Sky?, εκτός της Haylee [Williams των Paramore], συμμετέχουν παλιοί και νέοι μουσικοί φίλοι του Byrne, όπως η St. Vincent, ο ντράμερ των The Smile, Tom Skinner, και ο Mauro Refosco που έπαιζε κρουστά στο American Utopia . Ο βραβευμένος με Grammy Kid Harpoon (Harry Styles, Miley Cyrus) ανέλαβε tην παραγωγή ενώ τις ενορχηστρώσεις των 12 τραγουδιών επιμελήθηκαν τα μέλη του Ghost Train Orchestra. Το εικαστικό πακέτο του άλμπουμ, σχεδιασμένο από την Shira Inbar, βρίσκει τον Byrne σχεδόν καλυμμένο από ακτινοβόλα μοτίβα και ψυχεδελικά κοστούμια του Tom Van Der Borght.
Ο Byrne θα επιστρέψει και στη σκηνή με μια νέα ζωντανή παράσταση για την προώθηση του Who Is the Sky?. Το συγκρότημα που θα τον συνοδέψει στην περιοδεία θα αποτελείται από 13 μουσικούς, τραγουδιστές και χορευτές, όλοι σε συνεχή κίνηση κατά τη διάρκεια της παράστασης, ακολουθώντας τη λογική του American Utopia".
Να πω την αλήθεια ήμουν κάπως επιφυλακτικός ως προς το αν θα μου άρεσε ο φρέσκος δίσκος του Byrne. Λόγου χάρη το προηγούμενό άλμπουμ το American Utopia δεν με είχε κερδίσει. Ενώ ήταν καλογραμμένο, καλοπαιγμένο και με ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα, παρόλα αυτά δεν έβρισκα κάποιο τραγούδι με πηγαία μελωδία. Σαν να είχε καλύψει τα πάντα η εγκεφαλικότητα ενός, έτσι και αλλιώς, οξυδερκέστατου καλλιτέχνη. Εννοείται πως ο φίλος μας δεν έχει τίποτα να αποδείξει. Επομένως ενθουσιάστηκα με τον υπέροχο καινούργιο δίσκο. Το Who Is The Sky είναι ένα σύνολο καταπληκτικών τραγουδιών art pop, γραμμένα από μια ψυχή γεμάτη χαρά, φως, χρώματα και αγάπη! Πραγματικά σε κάθε ακρόαση το άλμπουμ ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος. Μπορείς να χορέψεις, να χτυπηθείς, να ρομαντζάρεις και να ρεμβάσεις υπό τους ήχους των δώδεκα τραγουδιών. Και μιλάμε για μουσικές που επενδύουν ευφυείς, αστείους, στοχαστικούς και σαρκαστικούς στίχους. Ακούμε για έναν τύπο που έχει ως καλύτερο φίλο το διαμέρισμά του, ή πως ο Byrne "συνάντησε" τον Βούδα σε ένα πάρτυ στο κέντρο της πόλης. Και βέβαι είναι απολαυστική η διακριτική χλεύη προς την αβάν γκαρντ στο ομώνυμο τραγούδι όπου ο ήρωας ομολογεί πως "του αρέσουν οι ιδέες, του αρέσουν και τα πολιτικά μηνύματα" που εκφράζονται μέσα από κάποιο έργο τέχνης αλλά δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί αν αυτό που βλέπει "είναι της προκοπής" (sic). Το κομμάτι που κλείνει τον δίσκο λέγεται The Truth και είναι μια υπέροχη, γλυκόπικρη κούμπια με τον φίλο μας να ξεκαθαρίζει στο κλείσιμο του τραγουδιού και όλου του δίσκου πως "η αλήθεια δεν μπορεί να σε πληγώσει όταν ξέρεις ποιος είσαι"!
Ένας αληθινά σπουδαίος δίσκος!
ο Τοποτηρητής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου