Εξ αρχής ο Τοποτηρητής ήταν και παραμένει δεκτικός στο να φιλοξενεί γραπτά ανθρώπων που επιθυμούν να μιλήσουν, μέσω του γραπτού λόγου πάνω σε θέματα πολιτισμού, όσο ευρεία έννοια και αν διαθέτει αυτή η λέξη. Με μεγάλη μου χαρά φιλοξενεί, λοιπόν, ο Τοποτηρητής της εντυπώσεις που αποκόμισε η Σταυριάννα Περβολαράκη διαβάζοντας το βιβλίο της Γαλλίδας Λετισιά Κολομπανί με τίτλο "Η πλεξούδα" (Πατάκης 2021). Αφού επαναλάβουμε τη διαθεσιμότητα να φιλοξενήσουμε τα κείμενα κάθε ενδιαφερόμενου και ενδιαφερόμενης, δίνουμε τον λόγο στη Σταυριάννα.
Πώς μπλέκονται, πώς ανταμώνουν οι μοίρες των γυναικών. Κλωστές σε ένα δίχτυ υφασμένο με δάκρυα και αίμα. Κόκκινο, κατακόκκινο ξεκινά, μα στην πορεία μπορεί να καθαρθεί, να γίνει κατάλευκο. Κι ύστερα να πάρει όποιο χρώμα θελήσει η καθεμία γυναίκα να του δώσει. Όποιο χρώμα αποφασίσει εκείνη να διαλέξει για την ιστορία της.
Μέσα από το βιβλίο της, η Γαλλίδα συγγραφέας Λετισιά Κολομπανί, συνδέει αριστοτεχνικά τις ζωές τριών γυναικών, τόσο διαφορετικών μεταξύ τους. Υφαίνει το δίχτυ που τις ενώνει από τον Καναδά ως τη Σικελία και την Ινδία.
Τρεις γυναίκες.
Τρεις χώρες.
Τρία ανόμοια κοινωνικά και πολιτισμικά περιβάλλοντα.
Όμως και οι τρεις ηρωίδες κουβαλούν τα βάρη που κληρονόμησαν. Προχωρούν τον δρόμο που άνοιξαν οι προηγούμενες γενιές. Δεν τολμούν να κάνουν βήμα έξω του. Υπάκουες συνεχίστριες όσων παρέλαβαν, θα θεωρήσουν ιεροσυλία να παραβούν τους άγραφους νόμους των πατεράδων τους, της κοινωνίας ολόκληρης. Γιατί, τι άλλο είναι συχνά μια κοινωνία από μια σειρά από νόρμες που στοιβάζουν τις γυναίκες στο περιθώριο της ύπαρξής τους; Ξένες μες στον ίδιο τους τον εαυτό, δεν υπάρχει χειρότερη εξορία από δαύτη.
Η Κολομπανί δομεί ένα κείμενο μεστό, δυνατό, δίχως πλεονασμούς, καίριο, φορές φορές επώδυνο. Στα όρια του κυνικού. Μα δε φταίει εκείνη που περιγράφει τη ζωή.
Βιαστικά πολύ, θα μπορούσε να την κατηγορήσει κανείς, οδηγεί τις ηρωίδες της στο σταυροδρόμι της αμφιβολίας, της αμφισβήτησης αυτού που ήδη υπάρχει. Οι χαρακτήρες δεν έχουν επαρκώς σκιαγραφηθεί, τα γεγονότα δεν έχουν επαρκώς αναλυθεί. Μα η γρήγορη κλιμάκωση είναι στοιχείο της δυναμικής του βιβλίου. Το ενισχύει, δεν το αποδυναμώνει. Πίσω από τις λέξεις που δεν έχουν ειπωθεί, νιώθεις το κείμενο να φλέγεται. Αντιλαμβάνεσαι πως η εσωτερική διεργασία που ζει στην ψυχή της κάθε ηρωίδας δεν ξεκίνησε σήμερα, ούτε χτες. Ζυμώνεται από καιρό μέσα της και μια σπίθα περιμένει για να ανάψει, να κάψει ό,τι παλιό και δυσλειτουργικό.
Αυτή τη σπίθα την ανάβει, ως συνήθως, ο πόνος, η αρρώστια, η απώλεια, η κακουχία, η προδοσία. Μέσα από ίχνη τραγωδίας ξεκινά η μεταμόρφωση.
Και βέβαια η συγγραφέας, με επιδέξιο πολύ τρόπο, δίνει το μήνυμα της αλληλέγγυας συνύπαρξης. Στρατιές γυναικών, που η παραμικρή κίνηση προς την ελευθερία της μιας, γίνεται καύσιμο στον αγώνα της άλλης.
Θα καταφέρουν τελικά οι ηρωίδες της Κολομπανί να υψωθούν πάνω από τα βάρη της γενιάς τους;
Έχουν όλες οι ιστορίες για την γυναικεία ενδυνάμωση αίσιο τέλος;
Η συγγραφέας μέσα από το βιβλίο της υπηρετεί τον ρεαλισμό. Καταφέρνει όμως να υπηρετήσει και το όνειρο. Να ανοίξει παράθυρα σε ένα κόσμο που ο ζόφος του συχνά μας ρίχνει σε βάθη απελπισίας απύθμενα.
Τολμώ να ονειρευτώ μια κοινωνία που οι γυναίκες περήφανες θα στέκονται πίσω από τα κορίτσια τους. Θα τους πλέκουν απαλά τα παιδικά μαλλιά τους και θα τους τραγουδούν με φωνή δυνατή και τρυφερή μαζί:
" Ζήσε κόρη μου
Τον δικό σου δρόμο άνοιξε
Η άσωτη κόρη γίνε, όχι η σωστή."
Σταυριάννα Περβολαράκη
*το βιβλίο "Η πλεξούδα" μπορείτε να το βρείτε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Πρέβεζας, καθώς, φυσικά, και άλλα πολύ αξιόλογα βιβλία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου