Ο Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς Ναμπόκοφ (ρωσικά: Владимир Владимирович Набоков, 22 Απριλίου 1899 – 2 Ιουλίου 1977) ήταν Ρώσος συγγραφέας, γνωστότερος για το μυθιστόρημά του Λολίτα, ένα από τα μυθιστορήματα με τις μεγαλύτερες πωλήσεις του 20ου αιώνα.Ο Ναμπόκοφ έχει χαρακτηριστεί ως ένας "Από τους ευφυέστερους λογοτέχνες που γνώρισε ο κόσμος. Η αγάπη του για τον πολύχρωμο μικρόκοσμο των λεπιδόπτερων, η συνήθειά του να επινοεί σκακιστικά προβλήματα και η λατρεία του για τη μουσικότητα των λέξεων τον έκαναν να αντιμετωπίζει τη γραφή μυθιστορημάτων ως διανοητική άσκηση, ως τέχνη της εξαπάτησης, ως γοητευτικό παίγνιο".
Τίποτε δεν ζωντανεύει το παρελθόν πιο αποτελεσματικά από μια μυρωδιά που έχει συσχετισθεί μ’ αυτό.
Ο καλός αναγνώστης ταυτίζεται όχι με το αγόρι ή το κορίτσι στο βιβλίο, αλλά με το μυαλό που σκέφτηκε και συνέθεσε το βιβλίο.
Μεγαλοφυΐα είναι να βρίσκεις την αόρατη σύνδεση ανάμεσα στα πράγματα.
Ο παφλασμός ενός κύματος δεν μπορεί να εξηγήσει ολόκληρη τη θάλασσα.
Η ύπαρξη είναι μια σειρά υποσημειώσεων σε ένα τεράστιο, σκοτεινό, μισοτελειωμένο αριστούργημα.
Είναι κρίμα που δεν μπορεί να φανταστεί κανείς αυτό που δεν μπορεί να το συγκρίνει με τίποτα. Μεγαλοφυΐα είναι ένας Αφρικανός που ονειρεύεται το χιόνι.
Η φαντασία μας πετάει και εμείς είμαστε η σκιά της πάνω στη γη.
Ένας συγγραφέας πρέπει να διαθέτει την ακρίβεια ενός ποιητή και τη φαντασία ενός επιστήμονα.
Η ζωή είναι μια πολύ μεγάλη έκπληξη. Δεν βλέπω το λόγο γιατί ο θάνατος να μην είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Είναι μικρός ο δρόμος από το αλληλούια στο γιούχα.
Ένα έργο τέχνης δεν έχει καμιά απολύτως σημασία για την κοινωνία. Είναι σημαντικό μόνο για το άτομο.
Η μοιχεία είναι ο πιο συμβατικός τρόπος να ανυψωθείς πέρα από το συμβατικό.
Ο μόνος αληθινός αριθμός είναι το ένα, οι υπόλοιποι είναι απλά επαναλήψεις.
Η μοναξιά σαν κατάσταση μπορεί να διορθωθεί, αλλά σαν ψυχική προδιάθεση είναι μια αθεράπευτη ασθένεια.
Η περιέργεια είναι ανυπακοή στην πιο αγνή της μορφή.
Το στυλ και η δομή είναι τα βασικά σε ένα βιβλίο. Οι μεγάλες ιδέες είναι μπαρούφες.
Η ψυχανάλυση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εφαρμογή αρχαίων ελληνικών μύθων στα γεννητικά όργανα.
Όταν σκέφτομαι, σκέφτομαι σαν ιδιοφυΐα, όταν γράφω, γράφω σαν εξαιρετικός συγγραφέας, όταν μιλάω, μιλάω σαν μικρό παιδί.
(ο Ναμπόκωφ, γεννημένος στη Ρωσία, έγραφε εξαιρετικά στα Αγγλικά, αλλά τα μιλούσε πολύ άσχημα)
Κανένας συγγραφέας δεν έχει δημιουργήσει με λιγότερη έμφαση τόσο παθιασμένους χαρακτήρες όσο ο Τσέχωφ.
Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, την τελευταία ματιά, με κάθε και παντοτινή ματιά.
Οι απέχθειές μου είναι απλές: βλακεία, καταπίεση, έγκλημα, βαναυσότητα, απαλή μουσική.
Ένα λογοτεχνικό αριστούργημα είναι ένας πρωτότυπος κόσμος και σαν τέτοιος είναι πολύ πιθανό να μην ταιριάζει με τον κόσμο του αναγνώστη.
Οι -ισμοί και οι -ιστές έρχονται και παρέρχονται, η τέχνη μένει.
Και τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα είναι ασήμαντα πταίσματα, αλλά χωρίς τρία από αυτά, τη Ματαιοδοξία, το Πάθος και την Τεμπελιά, η Ποίηση ίσως δεν θα είχε γεννηθεί ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου