Εντουάρ Εριό (Éduard Herriot, 1872 – 1957). Γάλλος πολιτικός. Γιος αξιωματικού, σπούδασε στα καλύτερα σχολεία της Γαλλίας και αποφοίτησε από το ανώτατο εκπαιδευτήριο École Normale Supérieure (1894). Ασχολήθηκε με τη μελέτη της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας και το 1897 βραβεύθηκε από τη γαλλική Ακαδημία για το έργο του Φίλων ο Ιουδαίος. Διορίστηκε καθηγητής φιλολογίας στο λύκειο της Ναντ και, αργότερα, στο λύκειο της Λιόν. Δίδαξε ρητορική με πολλή επιτυχία, αλλά πολύ γρήγορα παραιτήθηκε από καθηγητής για να αφοσιωθεί στη δημοσιογραφία και στη συγγραφή. Ταυτόχρονα ενδιαφέρθηκε και για την πολιτική· το 1904 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος της Λιόν και τον επόμενο χρόνο δήμαρχος, θέση στην οποία παρέμεινε αρχικά έως το 1940 και έπειτα από το 1945 έως το 1955. Από το 1919 έως το 1957, με διαλείμματα, εξελέγη πρόεδρος του Ριζοσπαστικού Κόμματος και τελικά του Ριζοσπαστικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Το 1912-19 εξελέγη γερουσιαστής και κατά τις περιόδους 1919-40 και 1946-57 βουλευτής. Το 1916-17 έγινε υπουργός Δημοσίων Έργων, Μεταφορών και Εφοδιασμού στην κυβέρνηση Μπριάν και μέσα στο μικρό αυτό χρονικό διάστημα εξυγίανε τα οικονομικά της χώρας του, γεγονός που της επέτρεψε να συνεχίσει τον πόλεμο μέχρι την τελική νίκη. Την περίοδο 1920-30 υπήρξε αντίπαλος της πολιτικής του Ρ. Πουανκαρέ και εργάστηκε για τη συσπείρωση των κομμάτων της Αριστεράς. Το 1924-25 ο E. έγινε πρωθυπουργός της Γαλλίας και ταυτόχρονα υπουργός των Εξωτερικών. Εφάρμοσε τότε δημοκρατικά μέτρα στο εσωτερικό της χώρας, ενώ στο εξωτερικό φρόντισε να αποκαταστήσει τις διπλωματικές σχέσεις με την πρώην ΕΣΣΔ και να ανακαλέσει τα στρατεύματα από την περιοχή του Ρουρ. Από το 1925 μέχρι το 1926 και από το 1934 μέχρι το 1940 διετέλεσε πρόεδρος της βουλής και υπουργός Παιδείας τα έτη 1926-28. Το 1932 έγινε και πάλι πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών και το 1934-36 υπουργός. Το 1942, οι γερμανικές αρχές κατοχής τον οδήγησαν στη Γερμανία και τον φυλάκισαν εκεί μέχρι το 1945, οπότε απελευθερώθηκε από τα σοβιετικά στρατεύματα. Την περίοδο 1947-54 διετέλεσε πρόεδρος της γαλλικής Εθνοσυνέλευσης και παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του επίτιμος πρόεδρός της. Το 1946 έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Ο Ε. εκτός από την πολιτική του δραστηριότητα έγραψε ιστορικά και φιλολογικά έργα. Τα σπουδαιότερα από αυτά είναι: Η κυρία Ρεκαμιέ και οι φίλοι της, Δραν, Δημιουργείν, Το νορμανδικό δάσος, Μπετόβεν, Η νέα Ρωσία, Εντυπώσεις από την Αμερική, Γιατί είμαι ριζοσπάστης-σοσιαλιστής, Βωμοί κ.ά.
Η μουσική είναι Μαθηματικά με ήχο, τα Μαθηματικά είναι βουβή μουσική.
Στην Εκκλησία, καλύτερα να υπακούς χωρίς να πιστεύεις παρά να πιστεύεις χωρίς να υπακούς.
Η Δημοκρατία είναι μια ωραία κοπέλα που για να σου μείνει πιστή πρέπει να της κάνεις έρωτα κάθε μέρα.
Η δικαιολογία της απιστίας είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ευχάριστο από την αρχή μιας ερωτικής σχέσης.
Ο οπορτουνισμός είναι η πολιτική μορφή του εγωισμού.
Το μίσος είναι απλώς μια μορφή άγνοιας.
Η αισιοδοξία, συνήθως, δεν είναι παρά μια μορφή τεμπελιάς.
Είναι επικίνδυνο να αγαπάμε τους άλλους, ειδικά όταν ξέρουν ότι τους αγαπάμε.
Όταν κάποιος σου λέει «θέλω να σε δω», στην πραγματικότητα εννοεί «θέλω να με δεις».
Για να δημιουργηθεί ένας αιρετικός χρειάζεται δέκα φορές περισσότερη ευφυΐα από αυτήν που χρειάζεται για να δημιουργηθεί ένας ορθόδοξος.
Ουτοπία είναι μια εν δυνάμει πραγματικότητα.
Αλήθεια είναι ένα ψέμα που υπήρξε χρήσιμο για πάρα πολύ καιρό.
Ευγλωττία είναι η τέχνη να εκφράζεις τις σκέψεις των άλλων.
Το «να ζεις για τη ζωή», κατά κανόνα σημαίνει να διαλύεις τις ζωές άλλων.
Η πολιτική είναι σαν τις ιπποδρομίες. Ο καλός αναβάτης ξέρει πώς να πέσει με τη λιγότερη δυνατή ζημιά.
Η ευγνωμοσύνη είναι ένα λουλούδι που ευδοκιμεί μόνο σε χώμα που ποτίζεται από το συμφέρον.
Μεταξύ των λαών, όπως και μεταξύ των ατόμων, το πρόβλημα της μεσοτοιχίας είναι αυτό που δημιουργεί τις περισσότερες προστριβές.
Να ξέρεις τι θέλεις, να θέλεις αυτό που ξέρεις.
Η μουσική είναι η προσευχή των ειδωλολατρών.
Να επαινείτε κυρίως τους κακούς καλλιτέχνες· οι καλοί δεν χρειάζονται επιβράβευση.
Στην τέχνη, όπως και σε όλα τα άλλα, η αληθινή τελειότητα επιτυγχάνεται μόνο μέσω της ακραίας απλότητας.
Η πολιτική είναι κλάδος της μετεωρολογίας. Η μετεωρολογία, ως γνωστόν, είναι η επιστήμη του από πού φυσάει ο αέρας.
Η πολιτική είναι σαν τα λουκάνικα: πρέπει να μυρίζει λίγο σκατά, αλλά όχι πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου