Ένα Ποίημα - Αλεξάντρ Πούσκιν

 

"Μαραίνεσαι και σιωπάς"

Μαραίνεσαι και σιωπάς· σε κατατρώει η θλίψη·

Στα χείλη τα παρθενικά χαμόγελο παγώνει.

Ώρα πολλή η βελόνα σου που ξόμπλια κεντά και άνθη

Έχει να ζωντανέψει. Σιωπηλά σ’ αρέσει

Να μελαγχολείς. Ω, γνωρίζω τι θα πει η θλίψη η παρθενική·

Τα μάτια μου από καιρό έχουν διαβάσει την ψυχή σου.

Τον έρωτα δεν κρύβεις: αγαπάμε, κι όπως εμάς,

Έτσι κι εσάς κόρες τρυφερές, ο έρωτας σας συγκλονίζει.

 Ευτυχισμένοι νέοι! Μα, πες μου, ποιος είναι, ανάμεσα μας

Μορφονιός με μάτια γαλανά,

Και βοστρύχους μαύρους; … Κοκκινίζεις; Σιωπώ,

Μα ξέρω, τα πάντα ξέρω: και αν θελήσω

Θα τον καλέσω. Μα αυτός δεν είναι που διαρκώς

Γύρω από το σπίτι πλανιέται και το βλέμμα στο παραθύρι οδηγεί;

Μυστικά τον περιμένεις. Φεύγει, κι εσύ τρέχεις,

Ξοπίσω του για ώρα πολλή αόρατη κοιτάς.

Στου Μάη τη γιορτή τη λαμπερή

Τρέχοντας με άμαξα πολυτελή

Κανείς από τους νέους ο πιότερο ελεύθερος και τολμηρός

Στ’ άτι του δεν κυριαρχεί με την παραξενιά του.

Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν

(1799 - 1837)